“Tüm çalışmalar en iyiler arasında olmak için” – Neslihan Yiğit özel röportajı

---

2013, 2018 ve 2022’de gelen üç Akdeniz Oyunları şampiyonluğu, 2021’de Kiev’de ve 2022’de Madrid’de kazanılan Avrupa üçüncülükleri, 2012 Londra ve 2020 Tokyo Olimpiyatları: Türk badmintonunun yüzü Neslihan Yiğit bayrağımızı gururla dalgalandırıyor. Daha büyük hedefler için çalışmalarını sürdüren milli sporcumuzla Eurosport Türkiye için konuştuk: hedefleri, çalışma temposu, kariyer yolculuğu, sporun psikolojik tarafı, Kafka, Dostoyevski, Steinbeck ve Tokyo anıları…

Çok çok teşekkür ederim.

Geçen sene Avrupada üçüncü olmadan önce, oraya giderken büyüklerde hiç madalyam yoktu ve turnuvaya bu hedefle gidiyordum. Bunu başardığımıza inanılmaz sevinmiştim, madalyanın rengi benim için hiç önemli değildi ve beni çok mutlu etmişti. Bu sene giderken artık hedefimiz değişmişti. Madalyanın rengini değiştirmek için oraya gidiyorum dedim fakat olmadı. Yine Carolina’ya [Marin] bir önceki ve bu seneki şampiyona yenildim ki kendisi 2016’da olimpiyat şampiyonu olmuştu. Çok güçlü bir rakip.

O seneyle bu seneyi kıyasalayacak olursak güzel bir ivme yakaladığımızı ve güzel bir gidişatımız olduğunu söyleyebilirim. Bundan sonra Avrupa Şampiyonası’nda final oynamak ve altın madalya kazanmak istiyorum. Tüm hedeflerimiz bu yönde. Bizim için her sporcu gibi olimpiyata gitmek çok önemli olsa da Avurpa Şampiyonası’nda ve olimpiyatlarda kendimizi gösterebilmek, başarılar kazanmak ve ülkemizi daha iyi tanıtabilmek bizim için daha öncelikli.

Bu benim en büyük hayalim. Şu an dünyada 27. sıradayım ve en iyilerle mücade etmek istiyorsam ilk 25 sporcu arasında olmalıyım. İlk 25’te olmam demek dünya sıralamasında tablonun ilk sayfasında olmam demek. Yani ilk 25’in içine girdiğim zaman tüm sporcular aynı seviyede ve herkes aynı seviyede mücadele ediyor. Bizim süper serilerimiz var sadece ilk 32 katılabiliyor ve gittiğinizde sadece en iyilerle mücadele ediyorsunuz. Baktığınızda dereceye girenler belli ilk 10’daki sporuclar arasından çıkıyor ve orada öyle güzel yer edinmişler ki turnuva öncesi evet bu sporcu bunu yapar şu sporcu şunu yapar diyebiliyoruz biz de. Ben de o isimlerden biri olmak istiyorum. Umarım bunu başarabilirm. Tüm çalışmalarımız en iyiler arasında olmak için.

Gerçekten zor. Ülkemizde badminton çok fazla tanınmıuyor. Beni Türkiye’de kimse tanımıyor ama Asya ülkelerinde çok daha fazla tanınıyorum. Neslihan Yiğit de bir nebze turnuvalarda başarılar geldikçe medyada kendisine yer buluyor. İlk üç gün anılsak da sonra unutuluyoruz. Biraz arka planda kaldığımızı dile getirebilirim. Yine de bu şartlara rağmen, bu konuma rağmen hedef en iyiler arasında yer almak ve şimdiden çok güzel bir başarı yakaldığımızı düşünüyoruz.

Bizde sporcu tarama testleri yapılıyor bazen ve buna göre sporcular seçiliyor. Ben de 9 yaşımda böyle bir yönlendirme sonucu başlamıştım. Asya ülkelerinde öyle değil. 4-5 yaşında direk belirlenen sporcular ya okul yolunu seçiyor ya da spor. Okula giden onların gözünde kesinlikle profesyonel sporcu olamaz. Genç yaşlardan itibaren sadece spor odaklı yetişiyorlar. Hayatları tamamen spor oluyor. Endonezya’ya gidiyoruz, Tayland’a gidiyoruz, Çin’e gidiyoruz ve inanılmaz bir badminton aşkı var. Çin’de neredeyse bizim nüfusumuz kadar, 80 milyon lisanslı sporcu var. 80 milyon! Ne kadar ilginç! Tamamen sistemleri ve spor anlayışları farklı. Yatırım yapıyorlar ve yatırımın karşılığını tamamen alıyorlar.

Badminton bence tüm sporları bünyesinde eritmiş bir branş. Bir şey eksik kalsın, kesinlikle olmuyor. Mesela haftada 12 antrenman yapıyorsam bunların dört tanesi teknik antrenmansa kalanı fiziksel antrenman oluyor. Bizim için kondisyon, dayanıklılık, güç, dikkat; hepsi çok önemli. Biri varsa biri yoksa hiç olmuyor, hepsi bir bütün. Bunun da mükemmel olması için çok fazla çalışıyoruz. O kadar ki bazen antrenmanlarda ağlıyorum. Gerçekten bittiğinde yürüyemediğimiz antrenmanlar oluyor.

Gerçekten en iyi olmak için her şeyi kuralına uygun yapmamız gerekiyor. Hayatımızdan tavizler vermemiz gerekiyor. Gerçekten hedefim ilk 10’da olmaksa buna göre yaşamalıyım, buna göre özen göstermeliyim, buna göre çalışmalıyım. Bu durumdan mutluyum aslında hiç şikayetçi değilim. Bu sporu çok seviyorum ve kimse sevmediği işi bu kadar yapamaz diye düşünüyorum. Çünkü her şeyden fedakarlık ediyorum. Düşünün bu yaz daha tatile çıkamadık.

Çzellikle şunu yapıyorum diyemem ya da özel olarak psikologla çalışmadım. Sahaya girdiğimizde o heyecanla mücadele etmek zor oluyor. Carolina maçında mesela,çok baskın ve çok güçlü bir karaktere karşı mücadele ettim. Belki oyun olarak hiçbir farkımız yok ama yarattığı havayla bize ‘Evet, bizden daha iyi’ dedirtebiliyor. Badminton gerçekten inanılmaz bir psikolojik savaş.

Maçtan bir saat önce veya bir gün önce zihnimde canlandırmalar yapmaya çalışıyorum. Sahada olayara takılmamaya çalışıyorum. Fakat profesyonel destek almak faydalı olabilir diye düşünüyorum çünkü ne yaparsak yapalım bazen sahada kopabiliyoruz, kendimizi toparlarken zorluk yaşabiliyoruz.

Kendimle çok sık konuşuyorum: ‘Haydi devam et!’ ‘Haydi yapabilirsin!’ ‘Neslihan bak ne kadar iyi gidiyorsun!’ diyorum. Bu sonucu bazen olumlu bazen olumsuz etkileyebiliyor. Mesela Chen [Yufei] maçında başta önde olduğuma inanamamıştım ve bu sonucu olumsuz etkiledi. Genelde olumlama yapmayı daha çok tercih ediyorum. Pozitif kalmaya çalışıyorum.

Kitap okumayı çok seviyorum çünkü çok fazla maça gidiyoruz ve aradaki vakitlerde benim için en güzel vakit geçirme aracı kitaplar. Bir ara psikolojiyle alakalı kitaplar çok sık okuyordum. Maç içerisinde de uygulayabileceğim alıntıları not ediyordum.

Antrenörümün bana verdiği “Koşmak İstiyorum” isimli kitap. Ana karakter bir atlet ve bir kaza nedeniyle bacağı kesilince tamamen eve kapanıyordu. Zamanla yeniden koşmak istediğini fark ediyor, kendisine protez bacak takılıyor ve dünyada tamamen tanınınan bu sporcu yeniden koşlmaya başlıyor. Gerçek bir hikaye olması beni çok etkilemişti. Bir şeyleri başarmak için kendi içimizden motivasyon çıkarabilmek gerektiğini anlatıyor. Halimize şükretmek, dört elle çalışmak gerektiğini hatırlatıyor.

Çok küçüktüm. Olimpiyata gitmek istiyordum ama henüz olimpizm ruh bana aşılanmamıştı. Önümde büyüklerim vardı olimpiyatlara gitmek isteyen ve ben de tamamen tecrübe kazanmak amaçlı onlarla maça gidiyordum. Günün sonunda Londra Olimpiyatları’na gitmeye ben hak kazandım. İnanılmaz bir duyguydu.

Orada ilk kez bu kadar büyük bir sahnede bu kadar seyirci karşısında maça çıktım; heyecandan elim ayağım titriyordu. Her yerde bir uğultu vardı. Hocama ‘Nasıl oynayacağımı bilmiyorum!’ dedim çünkü çok farklı bir atmosferdi. İlk maçımı aldım ama hala unutamıyorum, elimin titrediğini hissediyordum.

Açılış törenine de gittik, çok heyecanlıydı. David Beckham meşaleyi tutuyordu mesela. Hayalini kurduğum, imkansız diye baktığım bir ortamdı. Orada mutluluktan uçan bir kız çocuğu gibiydim. Londra’da doyasıya yaşadım olimpiyat atmosferini.

Tokyo ilk ertelendiğinde çok üzülmüştüm çünkü kariyer basamağı olarak baktığımızda yükselişte olduğum bir dönemdi. O formda gitmeyi çok istemiştim. Ne olacağını bilmiyordum ama 2012’ye göre daha iyi olduğumdan emindim. Çok üzülmüştüm ertelenme haberine. Gün sonunda iyi ki ertelenmiş dedim. Daha iyi bir çalışma ortamımız oldu. Tek dezavantajımız rakiplerimize dair bilgi elde edememekti. Kim nasıl çalışıyor bilmiyorduk, maç eksiğimiz vardı maç yapamıyorduk. Bu sebeple kendi durumumuzu net olarak bilmiyorduk.

Neslihan’dan insanların beklentileri vardı. Bu beni mutlu ediyordu. Baktığınızda olimpiyat şampiyonuna elendim, ama ona karşı en çok sayıyı ben aldım, en çok mücadeleyi ben verdim. Burada en büyük eksiğimiz kendimize tam olarak inanmamaktı. Chen’le ilk kez karşılaşmıştım.

Bu seviyedeki oyuncularla çok az maç yapıyoruz. Sponsorumuzun son zamanlarda yaptığı desteklerle daha büyük turnuvalara ve maçlara gitme fırsatı yakaladık. Federasyon bu tarz turnuvalara gitmemize pek olanak sağlamıyor. Federasyon turnuva seçerken ‘Neslihan’ı bir iki seviye alt turnuvaya gönderirsek Neslihan madalya kazanır ve en azından madalya kazandık diyebiliriz’ gibi bir düşünceye sahip. Bu konuyu onlarla da konuşuyoruz. Ama gelişmemiz lazım, en iyilerle oynamamız lazım ki en iyi turnuvalarda kazanabilecek seviyeye yükselelim.

Belki ilk gidişimizde ilk turda eleniriz, ikini gidişimizde ikinci turda eleniriz ama en iylere karşı oynamaya ve aynı oksijyeni solumaya alışırız. Federasyonun bu anlamda gelişmek için alanı var. Ama gelişmek zor. Artık madalya kazanmaktan ziyade daha büyük hedeflerimiz olması lazım.

Bursa’da bulunan Özgenç Makina son zamanlarda sponsor oldu, sahibi Serkan Abi sayesinde 10 turnuvaya gittim. Geldiğim nokta ortada ve tüm takım daha iyisi olsun istiyoruz. Gerçekten iyi ki yollarımız kesişti, çok iyi denk geldik. Tamamen gönül bağıyla kurulmuş bir ilişkimiz var. Asya’da olsun Avrupa’da olsun her turnuvaya gidebiliyoruz.

Altyapıda çok iyiyiz. Federasyon özelinde söylemiyorum bunu bireysel spor olduğu için ama bireysel anlamda sporcularımız gerçekten çok iyi. Avrupa’da 17 yaş grubunda derecelerimiz var 19 yaş grubunda derecelerimiz var. Ama 19’dan profesyonel yaş gruplarına geçerken büyük problem yaşıyoruz. Çünkü artık büyüklere geçerken sporculardan daha fazla şey bekleniyor. Sporcu maddi anlamda da bir kazanç bekliyor. Farklı bir maç çizelgesi bekliyor, daha iyi olmak istiyor. Altyapıda çok iyi olan sporcular yatırımdaki eksiklikler nedeniyle genelde üniversiteye gitmeyi ve meslek sahibi olmayı tercih ediyor. Bu üzücü bir durum. Bütün genç sporcuların benden daha iyi olmasını, daha çok başarılar kazanmasını istiyorum. Gereken destek bir türlü sağlanmıyor. Bunun nedenini ve çözümünü bulamadım.

Her insandan bir şeyler almayı seviyorum. Gelişimime katkı sağlayacak özelliklerini model olarak almaya çalışıyorum, bunu seviyorum. Zor bir iş yapıyoruz, kolay değil insanların spora nasıl yatırım yaptığı, nasıl ayakta kaldıkları nasıl çalıştıkları onların sporcu kişiliklerini tanımayı ve takip etmeyi seviyorum ve onlardan ufak ufak bazı şeyler almak beni iyi etkiliyor. Mesela Carolina’nın Asya bu kadar baskınken olimpiyat şampiyonu olması çok zor ve çok büyük bir başarı. Yedinci kez avrupa şampiyonu oldu ve üst üste iki kez çaprazlarını yırtmasına rağmen bu başarıyı kazandı. Harika, inanılmaz bir öykü. Taipei’den Tai Tzu-ying var mesela, inanılmaz bir yetenek inanılmaz bir hırs.

Filenin Sultanları’nı izlemeyi çok seviyorum. Neslihan Demir, Neslihan Demir’ken onu izlemeyi çok severdim, ben de onun gibi bir sporcu olmak isterdim. Böyle koştur koştur eve gidip voleybol maçları izlerdim. Büyük keyif alıyorum hala ve onlarla inanılmaz gurur duyuyorum.

İnanılmaz bir duyguydu. Benim kaldığım apartmanda Buselerle [Busenaz Sürmeneli ve Buse Naz Çakırğlu] beraberdik, milli okçumuz Yasemin Ecem Anagöz vardı. Yüzmeden, taekwondodan arkadaşlarımız vardı. Badmintondan bir tek ben gitmiş olsam da hiç yalnız kalmadım. Sürekli birlikteydik, sürekli eğleniyorduk. Akşamları saat yedi sekizden sonra beraber badminton oynuyorduk. Birbirimizin maçını izleme fırsatımız oldu çok harikaydı. Çok güzel bir atmosferdi, çok güzel arkadaşlıklar kurdum. Harika bir birliktelik vardı, herkes birbirini destekliyordu, herkes birbirinin maçına gidiyordu. Çok güzel anılar biriktirdik.

İki kez olimpiyatlara katıldım. Artık hedef olarak sadece olimpiyatlara katılmak yerine orada bir şeyler yapmak istiyorum. Çeyrek final oynamak istiyorum, madalya kazanmak istiyorum. Artık hedeflerimin bendeki yeri değişti. Artık olimpiyatlara gitmeyi başarabiliyorum, bu büyük bir hedef olmaktan çıktı. İnsanlara ne yapabileceğimizi göstermeliyiz. Ben bu şekilde tatmin olacağım. Gruptan çıkmak, ilk sekizi, ilk dördü zorlamak benim kariyerim için de unutulmaz olacaktır.