Dennis Rodman’ı kim seviyor?

Soru basit: “Dennis Rodman’ı kim seviyor? Dennis Rodman’ı kim seviyor?” Bu soruyu düşündüğümde bile kekeliyorum.

Dennis Rodman’ı kimin sevdiğini gerçekten de bilmiyorum. En azından çocuklarım beni seviyorlar, bundan eminim. Ama onlar daha çocuklar, birisi dört diğeri üç yaşında. Ve şu an ne olup bittiğini bilmiyorlar. Sadece “baba, baba, baba” diyorlar.

“Dennis Rodman”ı bilmiyorlar.

16 yaşındaki kızım Alexis ve yedi yaşındaki oğlum Chance ise ayda yalnızca bir gün hayatımın parçası oluyorlar. Bunun dışında iletişimde olmuyoruz. Onları elbette seviyorum ama onlar beni seviyorsa bile bunu göstermiyorlar. Alexis’le ilgili anılarımı düşündüğümde tam anlamıyla acı hissediyorum. Çünkü yeni yürümeye başladığı dönemlerde sağ kulağımdaki küpeyi tamamen aşağıya çekmeyi başardı, etimden bir parça kopardı.

O günlerde Alexis, hayatımın ışığıydı ama şimdi benimle konuşmuyor. Oprah birkaç yıl önce bizi bir televizyon programında bir araya getirmeye çalıştı ama eski eşim orada bulunmadığı için Alexis’in yalnız çıkmasına izin vermedi ve ulusal kanaldaki bir yayında ağladım.

Aşk benim hayatımda acıyı çağrıştırır.

Zaten aşk nedir?

Bunu büyük bir ihtimalle büyürken, gençlik dönemimdeki ilişkilerimde öğrendiğimi düşüneceksiniz. Hayır, öyle değil. Bunu ailemde öğrendim. Hava Kuvvetleri’nde çalışan babam, ben üç yaşındayken ortadan kayboldu, âşık (!) olduğu annemi bırakıp Filipinler’e kaçtı ve birkaç düzine çocuğun babalığını yaptı.

Teksas’ta yaşayan anneme gelince ona asla, “Anne seni seviyorum” demedim. Dürüst olmak gerekirse bunu düşünmedim bile. Çünkü annem, bana hiç sarılmadı. Ayrıca iki kız kardeşim Debra ve Kim’e de sarılmadı. Onu anlıyorum çünkü tek başına çalışarak dört kişinin karnını doyurmaya çalıştı.

Alt orta sınıf bir yaşam tarzına sahiptik ve üçümüz de basketbol burslarımızı kazandık. Kız kardeşlerim mezun oldu. Ben iyi şeyler yaptım. Ama o meşguldü, bu yüzden bize sevgisini gösteremedi veya nasıl göstereceğini bilmiyordu.

Sevgiyle ilgili problemleri vardı. Birkaç ayda bir bir adama bağlanıyor ama üzerinden çok zaman geçmeden ondan ayrılıyor ve yatak odasında ağlıyordu. Ne yapacağımızı bilmiyorduk çünkü o zamanlar çocuktuk, anlıyor musun?

Tabii ona karşı asla iyileşmeyecek olan “yaralar” var. Sert aşk gibi. 19 yaşımdayken birkaç kol saati çalmıştım ve annem, hapishanede kalmama izin verdi. Daha sonra beni evden kovdu. Sert bir kadındı. Aylarca evsiz kaldım, anlıyor musun?

Bugün aileme yabancı olduğumu söyleyebilirsiniz. Çünkü annem, en küçük çocuğumu görmedi ve onunla en son ne zaman iki-üç saat zaman geçirdiğimi bile hatırlamıyorum. 20 yaşımdayken kendime bir söz vermiştim: Hayatını düzeltene kadar eve gitmeyeceksin. Hayatımı düzelttim ama bütün bunlardan sonra bile onunla konuşacak kadar başarılı olduğumu düşünmüyorum.

Bazı açılardan anneme benziyorum. Sevgimi gösteremiyorum. Bunu yapamıyorum. Bu tarz durumlarda çok fazla korkuyorum, baskı altında hissediyorum. Terapistlerimden bazıları anneme karşı olan öfkemi, ilişkilerimde karşı tarafa yansıttığımı ve bu nedenle düzenli bir aşk hayatına sahip olamadığımı söylemişti. Ben bu şekilde düşünmüyorum. Öncelikle, anneme kızgın değilim. İkincisi, bazı kadınlarla gerçekten de çok kötü şeyler yaşadık. Gerçekten.

NBA’e girmeden önce kadınların berbat olduğunu düşünüyordum çünkü benimle ilgilenmiyorlardı. Param yoktu, arabam yoktu, hiç kimseydim. Böylece kendimi kibirli hissediyordum. Sonrasında NBA’e gittim, başarılar kazandım ve dostum istemediğim kadar kadın aniden benimle çıkmak istedi. Bunun saçma olduğunu düşündüm.

Kadınlar bugünlerde mütevazi bir hayat süren biriyle ilişkiye girebilirler, bunu yapabilirler. Ayrıldıklarında bile klasik bir ayrılma olur.

Benim gibiler ise biraz farklı durumlarla karşı karşıyalar. Eh her neyse, sonunda mahkemeye çıkıyorsun ve onlar, “Onun evini, arabasını, parasını istiyorum. Bunlara sahip olmalıyım. Payım ondan yüksek olmalı.” diyorlar.

Ne demek istiyorsun? Seninle tanıştığım zaman hiçbir şeye sahip değildin!

Ben kimi seviyorum? Chuck Daly, Phil Jackson, Jerry Buss ve James Rich. Her biri benim için bir baba gibiydi, onlara “dört bilge adam” diyorum. Hepsini bir araya getiriyorum ve onları mevsimlere bölüyorum. Her mevsimde o “adam”ın felsefesini hayatıma uyarlayarak kendimi düzene sokuyorum. Peki, onlar beni seviyorlar mı? Bunu onlara sor dostum.

Arkadaşlar? Sonsuza dek sahip olacağım tek bir arkadaşı elde etme yeteneğim olmadı. Burada aşktan bahsetmiyorum. Güvenden bahsediyorum. Eğer paran ve şöhretin varsa çok kolay bir şekilde yarı yolda bırakılabilirsin.

Bence ölmeye yaklaştığınız zaman sizi sevenlerin ve sizin sevdiklerinizin bir listesini yapmalısınız. Böylece başarıyı ölçebilirsiniz.

Bence şu an çocuklarım beni seviyorlar. Halkın bir bölümü beni seviyor tabii hâlen daha problemlerle birlikte. Ailem? Unut gitsin? KADIN? Aşk, hayattaki en büyük başarısızlığım. Dennis Rodman size bir yılda düzinelerce kadınla nasıl beraber olacağınızı anlatabilir ama ona bir kadınla bir düzine yıl boyunca nasıl beraber olacağını söyleyemez.

“Dennis Rodman’ı kim sevdi ve Dennis Rodman kimi sevdi?”

Hayatımda tanıdığım bütün insanlara baktığım zaman yalnızca bir isim, her şeyden sıyrılıp zirveye çıkıyor. Orange County Havalimanı’ndan Las Vegas’a, South Beach’teki kavgalardan deli dolu maceralara kadar (kötü çocuk kötü kadınla tanışıyor) tam bir Dennis Rodman tarzı olan tek bir kadın var.

Eğer gerçekten de bizi görseydin bizim için tezahürat bile yapardın. Çünkü bizim hikâyemiz komik, dokunaklı, kalp kırıcı ve tutkuluydu.

“Dennis Rodman’ı kim sevdi?”

Tara Leigh Patrick, yani Carmen Electra.