Vassilis Spanoulis

Vassilis Spanoulis'le Michael Jordan arasındaki fark, düşündüğünüz kadar büyük değil. Gerçekten değil.

Lütfen, final heyecanıyla abarttığımı düşünüp hemen köpürmeyin. Elbette iki oyuncuyu kıyaslamıyorum, deli değilim. Bir pozisyondan, bir andan, bir saniyenin getirdiklerinden bahsediyorum.

1997 NBA Finali altıncı maçı, Chicago Bulls, Utah Jazz karşısında 3-2 önde. 28 saniye kala durum 86-86. Michael Jordan o ana kadar muhteşem oynamış, son top için de tek adres elbette. Başkasının atması düşünülemez, düşünülmesi teklif dahi edilemez. Tarihi anın geri kalanını maçı anlatan efsane spiker Marv Albert'tan dinleyelim:

"Bu, Michael Jordan'ın zamanı. Scottie Pippen da onu arıyor, 24 saniye var. Top Jordan'da. Michael, Michael, 6 saniye, 5. İşte Jordan, yoksa atmayacak mı? Verdi, Kerr attı. YES! STEVE KERR! 5 saniye kala Bulls'u öne geçiriyor. Utah mola aldı..."

O anı unutmadınız değil mi? Canlı izlemeye de gerek yok, tekrarı bile mucizevi. "Son saniye" kelimesinin ansiklopedik karşılığı, basketbol tarihinin en clutch oyuncucu, en kritik anda, hiç kimsenin beklemediği şekilde takım arkadaşını buldu. Ve şampiyonluk geldi.

2012 Euroleague Final-Four'u. Olympiakos, CSKA karşısında 61-60 geride. Top Spanoulis'in elinde, 10 saniye var. Sakin bir şekilde getiriyor. Ne yapmasını beklersiniz? Üçlük, geriye çekilerek bir ikilik ya da belki çılgın bir penetre. Geri kalanını Murat Kosova'dan dinleyelim: 

"Siskauskas ikinciyi de kaçırdı. Son 8 saniye. 7, 6. Spanoulis şampiyonluk için atacak. Spanoulis, Printezis. OOOOO! Olympiakos, Olympiakos, Olympiakos. İnanılmaz. Tarih yazdılar, tarih. İnanılmaz, inanamıyorum."

Bu peri masalı, bir kez daha şunu gösterdi. Nerede oynarlarsa oynasınlar, özel insanların sırrı aynıdır. Caddebostan sahil, lise salonu, Sinan Erdem ya da Staples Center olması fark etmez. Tanım aynıdır, ne olursa olsun maçın kontrolünü son anda eline almaktan çekinmeyen, son topu kullanmaktan korkmayan kişi olmak. Süperstar olmakla da alakası yok bunun, başka bir şey.

Bugün Memphis Grizzlies'a koçluk yapan, yarattığı takımla taraflı tarafsız herkesin saygısını kazanan Lionel Hollins, basketbolculuk kariyerinde hiçbir zaman büyük bir yıldız olmadı. İyi bir rol oyuncusu, değerli bir parçaydı. Fakat eski takımı Portland Trail Blazers ile 1977'deki kazandıkları şampiyonluğu anlatan koçu Jack Ramsay, laf Holllins'ten açıldığında farklı şeyler söylüyor:

"Bir gün en kritik anda mola aldım. Son top için parkeye tekrar dönecek 5 oyuncuma baktım. 4'ü benimle göz göze gelmek istemiyordu, Lionel ise tam anlamıyla gözümün içine bakıyordu..."

Cesaret, karakter, yürek. Adını ne koyarsanız koyun, Vassilis Spanoulis'le Jordan'ın buluştuğu bahçe burası. Son top. Kazan ya da evine dön. Asla tereddüt etme. Şutunu at. Ama bazen, senden daha elverişli durumda olan arkadaşına da güven. Bu oyunda, bu yolda tek başında olmadın. O topta da olmayacaksın. Pas verebilirsin. Duda'nın maç sonrası dediği gibi "O şutu atmak değil, boş olan arkadaşını görmektir zor olan..." Printezis ve Steve Kerr orada bekliyor. Çünkü Lionel Hollins gibi koçlarının gözünün içine bakmaktan çekinmeyen adamlar onlar.

Sezon başında sakatlığı olan Vassilis Spanoulis, koç Dusan Ivkovic'e "Play-off'a kadar iyileşeceğim, tam olarak forma gireceğim" demişti. Sözünü tuttu, fazlasıyla. Play-off, Final-Four, final, şampiyonluk. Hepsini tek başına yapmadı, aslında hiçbirini tek başına yapmadı. Olympiakos, takım olarak müthişti. Fakat Spanoulis, kendisini en iyi anlatan şarkının Wilco'dan "Nothing'severgonnastandinmyway" olduğunu yine gösterdi. 

Kelimeleri ayırın, şarkıyı dinleyin, her şeyi çözün. Ve asla Spanoulis'i izlediğinizi unutmayın. Bu maçı da. Bu koçu da. Bu takımı da. Ben unutmayacağım.

Şimdi zamanında Spanoulis için "Avrupa'nın Tracy McGrady'si" diyen her kimse bir adım öne çıksın. T-Mac kariyerinde hiç ilk turdan ötesini göremedi.