Tour de France’ta muhteşem final: Pogačar, Roglič ve son haftada yaşananlar

Artık alışmaya başladığımız ve bir süre daha devam edecek olan ‘dinlenme günü paniği’ bu hafta da bizi yalnız bırakmadı. Geçtiğimiz hafta çalışanlarından birer kişi pozitif test veren Ineos, Mitchelton, Cofidis ve AG2R başta olmak üzere tüm takımlar gergindi. Neyse ki bu hafta kimse pozitif çıkmadı ve yarış direktörü Christian Prudhomme’un da dönmesiyle haftaya tam kadro başladık.

Salı günü geçilen 16. etabın kaçış zaferiyle sonlanacağını tahmin etmek pek de zor değildi. Alplerdeki sert etaplar öncesi dinlenmek isteyen genel klasman takımları için etabın kime gittiğinin bir önemi yoktu ve kaçışı 16 dakika geriden takip ettiler. Günün en sert tırmanışı Montée de Saint-Nizier-du-Moucherotte’ta herkesi dökmeyi başaran Kamna etabı kazanırken Carapaz ikinci, Reichenbach üçüncü oldu. Genel klasmancılar ise son kilometreye kadar hamle yapmamayı seçtiler ve son kilometredeki tempoları da aralarında fark yaratmaya yetmedi.

17. etap ise parkurun açıklandığı günden bu yana beklenen, heyecan verici bir etaptı. Yarışın 2000 metre irtifayı gördüğü iki tırmanış olan Madeleine ve Loze beklenen etkiyi de yarattı. Daha Madeleine’den tempo vermeye başlayan Bahrain-McLaren, Loze’un orta bölümüne geldiklerinde yanlış bir stratejiyle liderleri Landa’nın gücünü bitirdiklerini anlayıp grubu sakinleştirmeyi denese de her şey için çok geçti ve Landa günü yedinci sırada, üç dakika yirmi yedi saniye geride tamamladı. Bask bisikletçinin Movistar’dayken de sık sık benzer hatalar yaptığını düşünürsek yarış taktikleri anlamında kendisini biraz daha geliştirmesi gerektiğini söyleyebiliriz.

Etabı kendisi kazanmasa da günün belirleyici atağı Kuss’tan geldi. Roglic’in çalışmak zorunda kalmaması için yaptığı atağı Miguel Angel Lopez takip edince Jumbo Visma sayısal avantajını kullanamadı ve etabı Kolombiyalıya kaptırdı. Stratejik bir hata da yapsa, Kuss günün devamında Roglic’in Pogacar’ı dökmesine yardım etti ve liderini son bölüme kadar yalnız bırakmadı. 2850 metrede doğan bir Kolombiyalının kazanması hiç de büyük bir sürpriz değildi fakat yine yüksek irtifada doğan başka bir Kolombiyalı Uran’ın neredeyse 2 dakika kaybetmesini bekleyen kişi sayısı fazla olmasa gerek.

Alpler’deki üçlemenin son etabı da kaçışa göz kırpıyordu. Jumbo-Visma’nın bonus saniyeleri denklemden çıkararak vakit kaybetmeyi önleme planı işe yaradı ve Ineos kendileri için hiç iyi gitmeyen Fransa Turu’ndaki ilk ve tek etaplarını kazandı. Gerçi bu etap zaferinin anlamının bir etaptan fazla olduğunu söylemek gerek. Bitiş çizgisine kol kola gelen Kwiatkowski-Carapaz ikilisi etabı ve tırmanış mayosunu Ineos’a kazandırmanın yanı sıra unutulmayacak bir fotoğraf da veriyordu. Belki 1986’daki Hinault-Lemond karesinin anlamı daha derin olabilir fakat Perşembe günü birçok bisiklet seyircisinin yarışı izlerken aklına bu görüntünün geldiğini de düşünüyorum.

Uzun süredir gün yüzü göremeyen sprinterler için aslında Cuma günü uygun bir profil gibi gözüküyordu. Tek kişilik bir kaçışla rahat bir gün geçirmeyi garanti altına alan peloton Champagnole’e doğru yavaş yavaş ilerlerken bir anda ataklar başladı ve birçok sprinter kendini kaçış grubunda buldu. Bennett, Sagan, Trentin, Van Avermaet gibi isimlerin de bulunduğu 12 kişilik grupta sayısal avantaj CCC, Quick-Step ve Sunweb’deydi. CCC’nin bir türlü Trentin ve Van Avermaet arasında seçim yapamaması ve Quick-Step’in sadece yeşil mayosunu korumak istemesi Sunweb için büyük bir fırsattı. Soren Kragh Andersen’in atağını takip etme görevini herkes birbirine bırakınca Danimarkalı hızla gruptan uzaklaştı ve büyük farkla yarıştaki ikinci galibiyetini aldı. Aslında kendisi bile attığı farka inanamadı, bir de kamera motoruna sordu farkı son kilometreye girmeden önce.

Cumartesi günü bir daha kolay kolay izleyemeyeceğimiz bir etap izledik. Geçen sene Alaphilippe’in kazandığı muhteşem zamana karşıdan sonra bir kez daha yarışın en keyifli etaplarından biri zamana karşı oldu. Favorilerin başlamasına kadar pek de bir heyecan yaşatmayan gün Pogacar’ın yavaş yavaş zaman çalmasıyla birlikte soru işaretlerini akıllara getirdi. Başlarda gücünü saklıyormuş gibi gözüken Roglic’in hem vücut dili hem bacakları La Planches des Belles Filles’in başlamasıyla alarm verdi ve etabı neredeyse iki dakika geride tamamlayarak 10 gündür taşıdığı sarı mayoyu Paris’ten hemen önce kaybetti.

Aslında Pogacar’ın kendi şansını kendi yarattığını da eklemek gerek. Evet, Roglic kötü bir performans ortaya koydu ama Pogacar etap sıralamasındaki en yakın rakibinden bile zaten 1’ 21” öndeydi. Günün büyük olayının gölgesinde kalsa da şimdiye kadar şanssızlıkların hiç yakasını bırakmadığı Richie Porte da etabı bitirebileceği en iyi noktada bitirdi ve hayali olan podyuma sonunda ulaştı.

Son yıllarda genellikle Britanyalılar tarafından domine edilen Fransa Turu bu sene iki Sloven’in arasında geçti. Bugün 22 yaşına giren Tadej Pogacar aslında yarışa istediği gibi başlayamadı. Yarışın henüz orta noktasına bile ulaşmadan en kritik iki domestiği Aru ve Formolo yarıştan çekilerek onu yalnız bırakmış, rüzgârlı etapta geride kalarak ilk haftadan ciddi vakit kaybetmişti. Fakat kaybettiği vakit hem üzerindeki baskıyı azalttı hem de rakipleri tarafından göz ardı edilmesine yol açtı. Cevap verilmeyen atağıyla sekizinci etapta kırk saniye, dokuzuncu etapta ise zaman bonuslarıyla birlikte 15 saniye çalarak genel klasman mücadelesine geri döndü.

Pogacar Puy Mary’de biten 13. etap ile birlikte artık sarı mayonun iki adayından biriydi. Fakat zamana karşıya kadar Roglic’den vakit çalması gerekirken vatandaşına karşı hiç fark yaratamamış hatta Loze’da 17 saniye daha kaybetmişti. Perşembe günü de ataklara en geç cevap verenin kendisi olması iyi bir sinyal değildi. Zamana karşıya başlarken sarı mayoyu kazanabileceğini düşünüp düşünmediğini açıkçası çok merak ediyorum. Acaba telsizden yarış sırasında sanal sarı mayo olduğunu söylediler mi yoksa baskı altına almamak adına bitirmesini mi beklediler? Söyledilerse bile Pogacar tırmanıştaki kalabalığın içinden duyabildi mi?

La Planches des Belles Filles şimdiye kadarki her kullanımında olduğu gibi bu sene de sarı mayonun el değiştirmesine neden olurken Pogacar tarihin en genç ikinci, Slovenya’nın ise ilk Fransa Turu şampiyonu oldu. Geçen sene 22 yaşında kazanan Bernal ve inanılmaz bir kazanma yüzdesiyle gelen Evenepoel’ü de düşündüğümüzde Fransa Turu’nun geleceğinin sağlam olduğunu söyleyebiliriz.

Roglic ve Jumbo-Visma için de atlatılması hiç kolay olmayacak bu hayal kırıklığının. Roglic’in kondisyonunu ve son günkü zayıflığının sebebini bilmeden net bir yorumda bulunmak mümkün değil ama onların da birkaç hata yaptığını söylemek gerek. Özellikle Alplerde Pogacar yorgun gözükünce fırsatı değerlendirmeliydi Jumbo-Visma. Loze’un sert kısmı ve Glieres’in taşlı bölümü daha tempolu geçilse sanki Pogacar’ı bir tehdit olmaktan çıkarabilirdi Roglic. Hollanda ekibinin artık tek görevi hatalardan ders çıkararak sonraki senenin planlarını yapmak. Roglic seneye 32 yaşında olacağından eğer rüya takım bir Fransa Turu şampiyonluğu istiyorsa hızlı davranmak zorunda.

Podyumun son basamağına ulaşan Porte da hayatının yarışını koştu. Kariyerinin büyük bölümünü Sky’da domestik olarak harcayan, lider olduğunda başına sürekli bir şeyler gelen ve seneye Ineos’a dönerek yeniden domestik olacak Porte için bu podyumun anlamı çok büyük. Yarışa devam etmek için kızının doğumunu kaçıran Avustralyalı yarış boyunca bunun son fırsatı olduğunu defalarca tekrarladı. Sanırım Porte’un podyumuna sevinmeyen bisikletsever yoktur.

İlk 10’da büyük sürprizler yok. Enric Mas’ın geçen seneyi boş geçtikten sonra aldığı beşincilik yenilenmeye giden Movistar için değerli. Miguel Angel Lopez ise üçüncü başladığı zamana karşı sonucu 6 dakika kaybederek altıncılığa düştü. Zamana karşısını geliştirmezse büyük tur kazanması da zor gözüküyor.

Bernal, Pinot ve Quintana için şanssız bir yarış oldu. Bernal Dauphine’den bu yana devam eden sırt ağrılarına karşı koyamayarak son hafta yarıştan çekildi. Bence Bernal hala pelotondaki en iyi tırmanışçı ve yaşını da düşündüğümüzde bir Fransa Turu’nu boş geçmenin onun için ölüm kalım meselesi olmadığını söyleyebiliriz. Öte yandan Pinot için aynısını söylemek zor. Tırmanışı ve zamana karşısı Fransa Turu kazanmak için yeterli fakat katıldığı son sekiz büyük turun sadece üçünü tamamlayabildi. Kazalardan kaçmayı öğrenip mental zayıflığını giderirse her zaman Tour de France’ın favorilerinden olacaktır ama zamanı kısıtlı.

Quintana pandemiden önce aşırı formdaydı ve Fransa Turu için en büyük adaylardan biriydi. Fakat pandemi süreci Nairo için hiç iyi geçmedi. İlk olarak formunu kaybetti, ardından sezonun geri dönmesine günler kala bir antrenman kazası geçirdi ve Fransa Turu’na ortalama bir formla geldi. Bu kadar aksiliğe rağmen 13. etapta yaptığı kazaya kadar liderin sadece 32 saniye gerisinde kalarak fena iş çıkarmıyordu Quintana. Sağlıklı kalsa özellikle Alplerdeki yüksek irtifalı tırmanışlarda fark yaratabilirdi.

Bu senenin bir başka büyük sürprizi de 2012’den bu yana 7 kez yeşil mayo kazanan Peter Sagan’ın puan klasmanını Sam Bennett’a kaptırması oldu. Sam Bennett, Caleb Ewan ve Wout van Aert ikişer etap kazansa da aralarından sprint kapılarını kovalayarak mayoyu hedefleyen tek isim Bennett’tı. Sagan iki hafta sonra başlayacak olan Giro’ya da gideceği için formunun zirvesinde buraya gelmemiş olabilir. Etap kazanmak bir yana, hiç etap ikinciliği de olmaması onun için kötü bir sinyal. Yeşil mayo mücadelesinin kilit noktası olarak ise Poitiers’de biten ve Sagan’ın cezayla son sıraya atıldığı etap söylenebilir. O günden sonra Sagan da eskisi kadar istekli değildi.

Benekli mayo da bu sene diğer mayolar gibi son günlere kadar ortadaydı. Benoit Cosnefroy henüz ikinci etaptan liderliğini aldığı klasmanı pek kaçışa girmese ve korumaya çalışmasa da bir şekilde Alplere kadar götürmeyi başardı. Bir noktada kendisi bile olanlara anlam verememiş ve diğer bisikletçilere puanları aralarında paylaştıkları için teşekkür etmişti. Fakat Alplerde taarruza geçen Carapaz 74 puana ulaştı ve son tırmanış etabında mayoyu üzerine geçirdi. Onun şanssızlığı ise son zamana karşıda Pogacar’ın insanüstü bir efor göstermesiydi. La Planches des Belles Filles’in tırmanış rekorunu kıran Pogacar zirvedeki 10 puanı da aldı ve Paris’te podyuma bir kez daha çıkma fırsatı elde etti.

Beyaz mayonun da kimde olduğunu tahmin etmek zor olmasa gerek. Evet, Tadej Pogacar. Böylelikle Pogacar, Eddy Merckx’ten bu yana kimsenin başaramadığını başararak yarışı üç klasmana liderlik ederek tamamladı.

Son yıllarda maalesef ‘Fransızlara Teselli Ödülü’ olarak verilen en savaşçı bisikletçi ödülü bu sene gerçekten hak eden birine, Marc Hirschi’ye gitti. İki kez ucu ucuna kaybeden, benekli mayo mücadelesi sırasında kaza yapsa da vazgeçmeyen ve bir de etap kazanan Hirschi’nin kariyerinde yeni bir sayfa açtığı söylenebilir.

Son olarak geride kalan üç haftada yaptıklarıyla bahsedilmeyi hak eden bisikletçileri de sıralamak gerek. Kaçmaktan asla vazgeçmeyen Neilson Powless, bisikletteki ırkçılık konusunda farkındalık yaratan Kevin Reza, özellikle babası Stephen Roche’un iz bıraktığı yerlerde kaçarak güzel tarihi dokunuşlar yapan Nicholas Roche, Coquard ve Ewan’ı zaman limitinde tutmak için kendini feda eden Debusschere ve Degenkolb, Landa için müthiş iş çıkaran Caruso ve bir şekilde ekranlardan hiç düşmeyen Pierre Rolland’a eforları için teşekkürler. Artık sarıyla işimiz bitti, haftaya gökkuşağı için Imola’da olacağız.