ispanya, italya, özet

Kendimi bildim bileli izlediğim futbol serüvenimin 12. Ulluslar arası turnuvası; altıncı Avrupa Futbol Şampiyonası’ydı Euro 2012. 3 Temmuz’dan beri başlayan sürece, play-off ile ızdıraba çevrilen bir Süper Lig eklenmişti. Yıl boyunca bu kadar çok futbol işi yapmaktan olacak ki, pili bitik başladım turnuvaya. Zaman zaman maçlara konsantre olmak da ciddi sıkıntılar yaşasam da (bu durumda biraz da kötü maçların suçu var) televizyon bulduğum her yerde maçları izledim.

Ama artık maç izlemek de sadece beyaz ekrana bakmakla olmuyor. Twitter sağımda, istatistik dolu canlı anlatım ekranları solumda… Hal böyle olunca olunca aklından geçenleri paylaşıp etkileşim içinde izleniyor 90 dakikalar. 21. yy’da futbol izlemek böyle bir şey oldu sanırım Allah beterinden korusun.

C Grubu’nun İtalya ile İspanya arasında izlediğim açılış maçını dışında Boğalar’ın bütün maçlarında sıkılmalara doyamadım. Ortada kötü futbol oynamayan bir takım olmasına rağmen bana verdiği kekremsi tadın ise nedenleri şunlar:

1- Yüzde yüzleriyle değil de yüzde 60-70 ile oynuyorlar. Bu kadar yetiyor ama keyif vermiyor
2- Başka maçlarda göremeyeceğimiz sanat dolu paslar izliyoruz Iniesta ve Xavi’den geri kalan yaklaşık 88 dakikada ise aynı şeyi.
3-Ben zaman zaman bir futbolcunun kahraman olduğu, sıklıkla da çıkıp 30 metreden istatistikleri çöpe attıran goller attığı durumları seviyorum. Ne yapayım bu gözler Hagi’yi gördü.

Hal böyle olunca ben sıkılıyorum, kim neden sıkılıyor bu da beni bağlamaz. Sıkılmayı ise saygısızlık olarak değil, biraz şımarıklı biraz da bıkkınlıkla söylüyorum.

“Beyler çok sıkıcıymışız”
Turnuva başlamadan önce iki dileğim vardı: Almanya ve İspanya’nın zafere ulaşmaması. Bir yerde birbirine benzer futbol oynayan bu iki takımın da başarısız olması özellikle 2008’den beri süreci Real Madrid’in şampiyonluğu ile birleşip sonlandıracaktı. Çünkü sadece büyük bir kibir ile “Sadece bizim oynadığımız güzel futbolculardan” fena halde bunalmış durumdayım. İspanya Futbol Federasyonu ise evime koydurduğu dinleme cihazından bütün bu fikirlerimi ele geçirmiş olacak ki, İtalya maçından önce futbolculara bunu izletmiş. Sistem olarak değil ama istek olarak sahaya başka bir kafada çıkan İspanyollar tiki-takanın kralını oynadılar ve rakipleri İtalya’yı finalde üzdüler.

Üst üste üçüncü kez uluslar arası turnuvalarda zafere ulaşan ilk takım olan Vicente Del Bosque’nin öğrencilerin geleceğini ise sanırım şu soru belirleyecek. “Beyler bizi ne motive eder?”. Onlar zafere ulaşsa da bu sistemle her sene milyarlarca insan futbol izliyor ve biraz da heyecan arıyor. Pas tamam ama heyecan nerede?