"Benim motivasyonum yarışmak" Batı Yıldırım - Özel Röportaj

20.06.2008 İstanbul doğumluyum. Irmak Okulları’nda 10. sınıf öğrencisiyim. O yaşları hatırlamıyorum tabii ama ailemin dediğine göre iki yaşında bile tüm arabaları logosundan tanırmışım. Aynı zamanda benim yaş jenerasyonum "The Cars"çizgi filmi ile büyümüştür. Ben de günde iki-üç defa usanmadan hep aynı filmi izlermişim. Bu yüzden içimde hep bir araba ve yarışma sevgisi vardı.

Kendimi hatırladığım andan beri hep bu sporu yapmak istiyordum ama spor olarak değil de daha çok alışveriş merkezlerindeki hobi karting araçlarını kullanma isteğim vardı. O zamanlar babam biraz yanlış araştırma yapmış. Bu spora 10 yaşından önce başlanamadığı gibi bir bilgi edinmiş ama şans eseri annem okuldaki veli toplantısında beden eğitimi öğretmenimle bu konuyu konuşurken onun da oğlunun bu sporu yaptığını öğreniyor. Benim de karting serüvenim başlıyor. Yarışma kısmı daha sonra oluşan bir şeydi . Benim o zamanlar ilk isteğim bu arabaları kullanabilmekti.

Gece ile gündüz kadar farklı maalesef. Otomobil sporlarındaki en büyük sıkıntıda bu sanırım ülkemizde. Sekiz yaşında İtalya’daki ilk yarışıma çıktıktan sonra maalesef ülkemizdeki yarışların ne kadar eksik ve yetersiz olduğunu gördüm. Farkı anlamanız için çok basit bir örnek vereyim: Hollanda’nın nüfusu yaklaşık 18 milyon yani nerdeyse İstanbul’dan az ama sadece kartingte bile 13 tane uluslararası, yani dünya şampiyonası düzenlenebilecek karting pisti var. Bizde maalesef bir tane bile uluslararası standartta pist yok.

8-9 yaşında podyumda olmak, o zamanki hislerinizle aslında oyun gibi bir şey. Üç dakika podyumdasınız sonra unutuyorsunuz ama 14-15’li yaşlarda çok daha anlamlı oluyor.

Bu sporu yapan herkes gibi benim de kalbimin bir yerinde F1 hedefi hep var. Dürüst olmak gerekirse Formula 1, bu sporun en zor ve en gerçekçi olmayan hedefi. Tabii ki bu sporu kime sorsanız herkes Formula 1 hedefi koyar. Ben bunun maalesef Türk pilotlar için yakın zamanda mümkün olmadığını düşünüyorum. Kalbimin içinde uzak bir köşede Formula 1 hep olacak ama benim daha gerçekçi hedefim, pist kapalı teker şampiyonalarında fabrika pilotu olmak. İleride bu işi meslek olarak yapabilecek bir yerlere gelmek de hedeflerimin başında yer alıyor.

Bizim antremanlarımız diğer antremanlardan biraz farklı. Nerdeyse her cumartesi-pazar, haftada iki gün sabah 07.30-08.00 gibi evden çıkıp 9’da pistte oluyorum. Akşam 5 ya da 6'ya kadar 6-7 seans, 15'er dakikadan pist üstü antremanı yapıyoruz. Bunlardan hariçhaftanın iki ya da üç günü akşamları saat 9 gibi atletik performans koçum Celal Başoğlu ile fiziksel gelişim antremanlarım oluyor.

Sanırım benim motivasyonum kazanmaktan daha çok yarışmak, tabii ki yarışıkazanmak bu duyguları katlıyor ama ilk motivasyonum, benim yarışmayı sevmem. Her piste çıkışımda yarışı bitirmek için çabalıyorum.

En zor kısım bu sanırım... Ben yılın yaklaşık 20 hafta sonu yarışıyorum ve bu yarışların %90’ı yurt dışı. Ek olarak bir 20 hafta sonu da antrenman yapsam, yılın 40-45 hafta sonu pistte geciyor. Yarış zamanıçarsambadan itibaren yurt dışında olmam lazım. Bu yüzden okula maalesef oldukça uzak kalıyorum. Ama okulum da bu konuda bana çok yardımcı oluyor. Bu kadar yoğun bir sporun içinde olunca tabii ki tüm sosyal hayatınız ve arkadaşlarınız da genelde bu spordan oluyor.

Birçok sporda olduğu gibi bu tarz yüksek motivasyon ve konsantrasyon gereken sporlarda mental dayanıklılık da çok önemli. Bunun için de iki senedir klinik spor psikoloğu Berceste Seber ile çalısıyorum. İki sene önceki mental yaklaşımımla şu anki arasında dağlar kadar fark var.

Bu neye konsantre olduğunuzla alakalı. Ailem beni bu konuda çok destekliyor tabii ki o yüzden okulu biraz daha geri plana bırakabiliyorum ama okula konsantre olmuş biri için de sınavdan 90 almak zafer olarak adlandırılabilir.

Klasik olacak belki ama benim favori sporcum her zaman Lewis Hamilton. Yeni jenerasyonda da Lando Norris’i söyleyebilirim.

Futbol oynamayı çok seviyorum. Daha küçükken snowboard yapıyordum ama artık sakatlık riski yüzünden uzak duruyorum ama sanırım futbolda ilerlemek isterdim.