"Eksik olan altın madalyayı kazanmayı istiyorum" - Miray Ulaş - Özel Röportaj

Basketbol, badminton, bale, koşu, yelken ve bisiklet ve daha fazlası…

Ülkemizin ilk kadın para triatleti, hazırlanması ve yer alması oldukça zor olan para triatlon ve para yelkeni bir arada götüren, Para Yelken Dünya Şampiyonaları’nda bronz ve gümüş madalya sahibi, World Sailing sıralamasında dünya iki numarası sevgili Miray Ulaş, Eurosport Türkiye’den Kaan Meriç’in sorularını cevapladı.

Sayısız Türkiye şampiyonlukları bulunan Miray Ulaş, spor hayatında edindiği tecrübelerle yarışlarda çok daha farklı bir şekilde mücadele ediyor. Dünya iki numarası için tek hedef ise altın madalyaları ülkesine kazandırmak.

Üç sene öncesine kadar dünya sıralamasında altıncı olarak yer alıyordum. İtalya’da dünya üçüncüsü olduktan sonra üçüncü sıraya kadar yükselmeyi başardım. Bu sene ise bilgilerimi yenileme kaynaklı sisteme giriş yaptığım sırada dünya sıralamasında iki numaraya yükseldiğimi gördüm ve çok şaşırdım. Çığlık attım! Puan değişikliğini düşünüyordum ama sıralamada yükseleceğimi beklemiyordum. İki numara olmak benim için muhteşem bir duygu. Benim alanımda çok fazla sporcu var. İlk sıralarda yer alıp, Türk bayrağını görmek beni çok mutlu ediyor.

Belki fark ederdim ama biraz daha geç olacaktı…

Yok aslında öyle değil…”Yanımızda dünya iki numarası olan arkadaşımız oturuyor” diyorlar ve çok mutlu oluyorum ve utanıyorum. Bana destek oluyorlar.

Yarışlara katılarak mental süreçte güçlü kalıyoruz. Mental yönün antremanı yarışlardaki tecrübelerden geçiyor. Birçok yarışta “Ben artık yapamayacağım” diyerek kendimi düşürdüğüm anlar oldu. Her günümüz iyi olamıyor açıkçası. Bir gün kötü, bir gün ortalama veya bir gün çok iyi modda olabiliyoruz. Mental yönün kuvvetli olması tecrübeyle gerçekleşiyor diyebilirim.

Geçen hafta Aquamasters Açık Su Yüzme Yarışı’na sakatlıktan çıkmış halimle katıldım. Hem depremden kaynaklı hem de sakatlığımdan kaynaklı dört aylık bir antrenman eksiğim vardı. Üç kilometrelik açık su yarışında düştüm ve mental anlamda çok zorlandım. Yarışın üçte biri kalmıştı ve “Şu anda bunu kendine yapamazsın. Yarıştasın, kendine gel!” diyerek toparlandım…

Buna benzer bir durumu Triatlon Dünya Kupası’nda da yaşamıştım. Büyük bir sakatlık geçirmiştim. Sakatlığımdan dolayı ağrılı bir yarışma süreci olmuştu benim için ve düşmüştüm. 30 saniye ile Olimpiyat ve dünya sıralama puanını kaçırmıştım. Aquamasters’ta ise aynı şeyi yaşamama rağmen sonucu tam tersine çevirmeyi başardım. Antrenman ve tecrübe, mental yönünü kuvvetlendiriyor.

Pes etmezdim. Şu ana kadar hiçbir yarışımı bırakmadım. Tamamlardım yarışı ama performansım daha kötü olurdu.

Evet! Sanırım en zor branşları seçmişim…

Belli bir antrenman programı ve antrenör desteğiyle fiziksel sürecimiz oluyor. Antrenörlerimiz bizleri yönlendiriyor. Mental kısım tamamen bize bağlı oluyor. Tek düşündüğüm şey elimden gelenin en iyisini yapmaya çalışmak ve başarmak istiyorum. Yarış önünü değil, sonunu düşünebiliyorum. Elimden gelenin en iyisini yapıp yapmamak benim için çok önemli. Yaptıysam mutlu oluyorum, yapmadıysam çok büyük pişmanlık yaşayabiliyorum. Kendimi suçladığım oluyor. Bu nedenle yarış içerisinde kendimle çok konuşuyorum ve mental gücümü yüksekte tutuyorum.

Eski bir yüzücüyüm. Türkiye şampiyonluklarım da var bu branşta.

Yani…

Yüzmeyi bıraktığım zaman triatlon ilgimi çekmişti. 2016 Rio Paralimpik Oyunları’nı izlemiştim. Ve orada bu branşı görüp “Neden olmasın? İşin içinde yüzme var.” demiştim. Öte yandan küçüklüğümden beri bisiklet sürmeyi çok seviyorum. Ailecek yaptığımız aktiviteler bisiklet üzerine olurdu. Bu yüzden alışkın olduğum bir branştı. Bisiklet ve yüzme olunca geriye sadece koşu kaldı. Koşu hiç yapmamıştım. Yüzücü olarak çok fazla koşu antrenmanınız olmuyor. Koşuya alışma süreci beni zorladı açıkçası. “Denemek istiyorum” diyerek kendime bir meydan okuma durumu yarattım. Türkiye’nin ilk kadın para triatleti olma amacım olmadı. Triatlon sahnesinde neler yapabileceğimi, sevip sevemeyeceğimi, başarı noktasını denemek istedim. Yarışmaya katılarak da bunu başaran ilk Türk kadın para triatleti oldum.

İlk olmak diğer kadın sporculara da öncü olma konuda beni çok mutlu hissettiriyor. Şikayetçi olduğum bir nokta da var. Para triatlon branışında kadın sporcumuz hala yok. Erkeklerle start alıp, onlarla beraber yarışıyorum. Bu durum belki benim gelişimim için iyi ama kadın para triatletin hala olmaması beni üzüyor. Klasmanımda birisinin olmasını çok isterim.

Şu anda milli takım barajları oluşturuldu. Temmuz ayında sonra da Paris için puanlamalar başlayacak. Stresli olduğumu söyleyebilirim çünkü sakatlıktan yeni çıktım. Bir nevi tekrar başlamış gibi olacağım…Bağlarımda yırtık oluştuğu için yürümemin bile yasak olduğu dönemden çıktım. Triatlon gibi bir branşa alışma sürecim olacaktır. Heyecanım da var bir yandan. Her sporcunun hayalinde Olimpiyatlar veya Paralimpik Oyunları’nda ülkesini ve kendisini iyi temsil etmek vardır. Ben de Türkiye’yi bu şekilde temsil etmek istiyorum. Böyle bir durumda olmak beni çok heyecanlandırıyor. Hayalime kavuşacağım. Bakalım neler olacak…

Sakatlığım yelkende oldu ve bağlarımda yırtık olduğunu öğrendim. Yeni bir düzen oluşturdum. Haftaya bir yelken kampım olacak. Kocaeli’nde Türkiye Şampiyonası’na katılacağım. Daha sonra da Dünya Şampiyonası seçmesi olacak. 2021’de bronz, 2022’de gümüş madalya kazandığım Dünya Şampiyonası’nda bu kez altın madalya kazanmayı hedefliyorum. Eksik olan altınımızın tamamlanacağını düşünüyorum. Tek eksiğimiz bu…

Bahsetmeden geçemeyeceğim...Gelişimimde büyük bir rol oynayan milli takım antrenörlerime çok teşekkür etmek istiyorum. Sporculuk kariyerimde büyük emekleri var. Mert Onaran, Emrah Sürmen ve Armağan Koç’un gerçekten emekleri çok büyük.

Türkiye’de örnek aldığım çok ama çok fazla sporcu var. Bana yardımcı olan antrenörlerim, abilerim ve ablalarım var ama bir isim aklıma gelmiyor ama bir isim vermem gerekiyorsa başka bir spor dalı olan sörften vereceğim: Bethany Hamilton. Filmini izlediğimde çok etkilenmiştim. O günden itibaren benden yeri çok farklıdır. 13 yaşındayken sörf sırasında köpekbalığı saldırısına uğradı ve kolunu kaybetti. Hastanede doktoruna sorduğu ilk soru “Ben ne zaman sörf yapabileceğim?”. Bu sahne beni çok etkilemişti. Çok değişik hissettim.

Gerçekten öyle. Daha iyileşmeden hastanedeyken sorduğu soru gerçekten çok etkileyici.

Sakatlıktan sonra antrenman sürecim bisiklet ile başladı. Bisiklet beni mental olarak çok zorlamıyor çünkü gerçekten bisikleti çok seviyorum. Hatta ailemin bana aldığı ilk hediye küçük pembe bir bisiklettir. Hala da yanımda duruyor. Beni antrenmanlarda zorlayan şey koşu. Yıllarca yüzdüm veya başka sporlarla ilgilendim ama koşu hiç yapmadım. O beni çok zorluyor.

Evet, koşu yerine yelken koyabilirler mi acaba?

Şu an biraz yoğun bir dönemdeyim ama babamla bisiklet turlarını oturup izlediğimiz çok oldu. Hatta geçen gün arkadaşlarımla beraber cafede oturuyorduk ve arkadaşlarım kendi aralarında konuşurken ben Eurosport’ta yayınlanan yarışı izliyordum. Çoğu dönemde ailecek izliyoruz diyebilirim.

Spor, benim hayatıma çok şey kattı ve hepsi olumluydu. Baleyle spor hayatıma başladım. Daha sonra basketbolu ve diğer tüm branşları denedim. Hayatımı yönlendirme ya da kendimi geliştirme adına sporun bana çok büyük katkısı oldu. İnsanların profesyonel olarak olmasa da hobi olarak spor ile uğraşmalarını tavsiye ediyorum.

Çok düşündüm ama yok çünkü alerjen bir bünyeye sahibim. Belki diyet programıma uygun olacak şekilde hamburger olabilir.

Friends.

Evet, gerçekten öyle. Kaç kere bitirdim hatırlamıyorum bile! Çok seviyorum.

Bethany Hamilton tabii.

Voleybol ve bisiklet.

İzmir.