"Oyunu seviyorsan sertlik seni caydıramıyor"

Spora 13 yaşımdayken tekvando ile başladım. İstanbul’da Hidayet Türkoğlu, Hakan Köseoğlu gibi önemli isimlerin çıktığı, sporla iç içe olan Yıldırım Mahallesi’nde büyüdüm. Sonrasında Samsun’a taşındık. Samsun’da lise son sınıftayken spor bilimleri fakültesine hazırlanıyordum. Beni sınava hazırlayan hocam Ahmet Akdoğan, ragbi oynuyordu. Beni de ragbi antrenmanlarına davet etti ve benim ragbi hikayem de işte o zaman başladı. Fiziğime (190 cm, 108 kg) uygun, sert bir spor olduğunu görünce benim de hoşuma gitti ve antrenmanlara devam ettim. Başlangıçta hedefim Milli Takım değildi. Milli Takım'ı çok üst bir seviye olarak görüyordum.

Samsun Olympian Ragbi takımında oynamaya başladım. Kulübümüzün ve aynı zamanda ragbi milli takımlarının kaptanı olan Yasin Bakar’la antrenman öncesi ve sonrasında ekstra çalışmalar yaparak kendimi geliştirdim. İlk maçımın ardından Milli Takım’dan davet aldım. Henüz altı aydır ragbi oynuyordum ve bu nedenle Milli Takım kampında tecrübe olarak biraz yetersiz kaldım. O yıl maç kampına çağrılmadım. İkinci yılımda 18 yaşındayken Milli Takım’da düzenli olarak oynamaya başladım. Aynı zamanda 19 Mayıs Üniversitesi’nde Spor Bilimleri Fakültesi’nde 3. sınıf öğrencisiyim.

Milli Takım olarak alt liglerde olduğumuz için maç sayıları oldukça az. 15’li ragbide geçen sene iki maç yaptık ama sonrasında pandemi nedeniyle kalan 2 maçımızı oynaymadık. 7’li ragbideyse 12 maçımız vardı. O maçlar da pandemi nedeniyle iptal edildi.

Ragbi, yedili (Sevens) ve on beşli (Union) olarak ikiye ayrılıyor. Sevens 7-7 iki devre olmak üzere toplam 14 dakika sürüyor. Bu çoğu kişiye göre kısa sayılabilir fakat 14 dakika boyunca durmaksızın yüksek performans sağlamak oldukça zor bir iş. Turnuva şeklinde oynandığı için günde üç-dört ve turnuva boyunca altı-sekiz maça çıkabiliyorsunuz. 15’li Ragbi ise 40-40 iki devre olarak 80 dakika oynanıyor. Geçen yıl 15’li Ragbi Ligi’nde sekiz takım vardı. Takımlar tek devreli ligde toplam yedi maç oynuyor.

Biz hem Sevens hem de Union’da oynayabiliyoruz. Üst düzeyde ise Sevens ve Union oyuncularını ayırma düşüncesi var. Sevens, oynarken aynı alanda daha az kişi olduğu için hız daha çok ön plana çıkıyor. Union’da ise daha çok çarpışma var. Union Ragbi’de birden sekize kadar olan numaradaki oyuncular daha ağır oyuncular oluyor. Bu sekiz adam çarpışmaya girerek alan kazanmaya çalışıyor.

Benim için zirve Dünya Kupası, orası çok farklı bir boyut. Tüm dünya ülkelerinin yarıştığı ve tek maç eleme yöntemiyle her türlü sürprize açık harika bir organizasyon. Ülke olarak baktığımızda ise 15‘li ragbide Yeni Zelanda Milli Takımı muhteşem bir seviyede. İngiltere ve Güney Afrika’yı da onlarla birlikte sayabilirim. Six Nations, İngiltere, Fransa, İrlanda, İtalya, İskoçya ve Galler milli takımlarının yarıştığı yıllık ragbi turnuvası. Bu organizasyon da oldukça kaliteli ve ragbi severlerin yıllık ragbi özlemini bir nebze olsun karşıladıkları bir organizasyon.

Bunlara ek olarak biz ülke olarak bu tür organizasyonlara oldukça uzak kaldık ama altyapı çalışmalarımız ve gelişimimiz her geçen yıl artmakta. Türkiye’de de küçük yaşlarda ragbiye başlanması için adımlar atıldı. Tag Ragbi ile çocuklar bu sporu kemerle birlikte yapıyor. Bele çıt çıt ile bağlı olan kemer çekildiğinde oyun duruyor ve aynı yerden tekrar başlatılıyor. Çarpışma olmuyor ve oyunun tekniğini öğreniyorlar. Bu şekilde ragbinin yaygınlaştırılması düşünülüyor.

Geçen sene yedili ragbide kendi kategorimiz olan Avrupa 7’li Ragbi Konferans Ligi’nde ikinci olarak "Trophy" kategorisine yükseldik. Final maçını kazanabilseydik Olimpiyat Elemeleri müsabakalara katılım hakkı kazanacaktık. Bizim için önemli bir başarıydı.

15’li ragbideyse iki sene öncesine kadar en alt lig olan "Gelişim Ligi"ndeydik. Estonya ile iki maç oynadık. İkisini de kazanarak "Konferans 2"ye yükseldik. Resmi olarak 2009’da ilk milli maçın oynandığını düşünürsek pozitif bir gelişme gösteriyoruz diyebilirim.

Cherokee, ODTÜ’de oyuncu olarak başlamış. Sonrasında Hacettepe’de antrenör olmuş ve birçok başarıya imza atmış. Daha sonra Milli Takım daveti almış ve kabul etmiş. Kendisi çok samimi, eğlenceli ve motive edici bir insandır. Türkiye ragbisine çok şey kattığını söyleyebilirim. Bizim aramızdaki iletişim tüm oyuncularla olduğu gibi çok iyi. Koç, genç oyuncuların deneyim ve başarı kazanması konusunda oldukça istekli.

Kulüp takımında daha çok kendimizi geliştirmek üzerine çalışıyoruz. Milli Takım’a gelen oyuncular işini biliyor oluyor sadece taktik alıyoruz.

Oyun sert tabii ki ama sahanın içinde olduğun zaman o sertliği hissetmiyorsun. Oyunu seviyorsan sertlik seni caydıramıyor. Ayrıca oyunun kalitesi ve seviyesi arttıkça sakatlıklar da azalıyor. Mesela Milli Takım’da sakatlık daha az oluyor. Profesyonel oyuncular da bu sertliğe göre antrenman yaptığı için çarpışmadan keyif alıyorlar.

Türkiye’de geçiminizi ragbiden sağlayamazsınız. Ben, Milli Takım’da oynuyorum ve aynı zamanda üniversitede okuyorum. Milli oyuncu bursu alıyorum. Ragbi oynamanın bize şu şekilde bir avantajı oluyor: Eğer öğretmenlik fakültesi okumuşsanız ve yedili ragbide on milli maçı tamamlarsanız okulunuz bittiğinde sınavsız bir şekilde atanabiliyorsunuz. 15’li ragbide 15 maçı tamamlarsanız ragbi antrenörlüğü için Gençlik ve Spor Bakanlığının farklı bünyelerine atanabiliyorsunuz. Bunun dışında farklı bir geçim kaynağı olmuyor.

Maçlar genelde öğleden sonra oluyor. Sabah 8-9 arası hafif bir kahvaltı yapıyoruz. Öğle yemeğine bir saat kala koçumuzla bir toplantı yapıp maç formalarımızı küçük bir seremoni ile alıyoruz. Daha sonra hep birlikte günler öncesinden belli olan yemeğimizi maça 3,5-4 saat kala yiyoruz. Maç ne kadar sert geçmiş olursa olsun, skor ne olursa olsun maç sonrası rakip takımla yemeğe gidip kaynaşıyoruz.

Bazı maçlarımızın öncesi daha farklı oluyor. Mesela Andorra maçımız Kızılcahamam’daydı. Biz de maç günü şehir merkezinde insanların arasında dolaştık. Onları maça davet ettik. Andorra’yı da maç öncesi ve sonrasında güzel bir şekilde ağırladık.

Union’da on beş as sekiz yedek oyuncu, Sevens’ta ise yedi as beş yedek oyuncu sahada yer alıyor. Sahanın en güçlü kişileri olan bir ve üç numaraya “Prop” diyoruz. Bu oyuncular sürekli kontak alıp çarpışmaya girer ve oyunu ileri taşımaya çalışırlar. İki numara “Hooker” taç atışlarında topu dışarıdan içeriye doğru atar. “Scrum” pozisyonunda ön sırada ortada yer alarak topu ayağı ile arka sıraya iletmekte görevlidir.

Ben dört ve beş numara oynuyorum ikinci sırada (second row) yer alıyoruz ve pozisyonumun ismi “Lock” olarak geçiyor. Ben sürekli takım arkadaşlarıma destek olmak zorundayım. Bir ve üç numara düştüğünde onlara destek olmak için hemen orada olmalıyım. Benim pozisyonumdaki oyuncular uzun boylu olmalı ve hızlı koşmalılar.

Altı ve yedi numaralar “Flanker” olarak adlandırılıyor. Bu oyuncular karşı takımdan gelen hücumculara müdahale yapıp durdururlar. Çok iyi “tackle” özellikleri olması lazım. Sekiz numara forvetlerin en hızlısıdır. Dokuz numara oyun kurucudur. Sahanın her yerinde oyunu açan kişidir.On numara “Kicker’dır. Topu ayakla iki direğin arasından geçiren kişidir. On bir ve on dört numaralar “Winger” olarak geçer. Bunlar oyunun en hızlılarıdır. On iki ve on üç numaralar beklerin forvetleri gibidir. Biraz daha sertlerdir. Kontak alırlar. On beş ise “Full Back”tir. Seken topu alır, oyunun içine katar ve ilerler.

Üniversiteyi bitirdikten sonra İngiltere, İrlanda, İskoçya gibi ülkelere gidip profesyonel olarak bu sporu yapmak istiyorum. Yurt dışında kendimi geliştirdikten sonra ülkeme dönüp ragbiye devam etmek istiyorum.