Sheffield’a giden yol #2: Neil Robertson

Kazananlar hiçbir zaman düşmemiş olanlar değil, sayısız kez düşmelerine rağmen her seferinde tekrar ayağa kalkabilmeyi başaranlardır. Sporda, özellikle snooker gibi mental yükü fazla olan bir branşta bu cümleyi anlamlı kılan sayısız örneğe rastlayabilirsiniz. Misal, Neil Robertson.

2003 yılında elde ettiği IBSF 21 yaş altı Dünya Şampiyonluğu genç oyuncunun profesyonel tura üçüncü kez hak kazanması anlamına geliyordu. Avustralyalı; 16 ve 18 yaşlarında iki kez ana tur biletine sahip olmuş ancak turda kalacak puanları toplamak ve evden uzak yaşamak ona çok zor gelmişti. Turun o dönemki Birleşik Krallık merkezli yapısı, ada dışında yaşayan oyuncuların tura girmelerinin ve tutunabilmelerinin önündeki en büyük engeldi. Bu üçüncü macerası için cebinde sadece 500 pound ile evden ayrılıp yepyeni bir hayata, İngiltere’ye adım atışı da başarısızlıkla sonuçlansa belki de hiç tanıma fırsatı bulamadığımız sayısız oyuncunun arasına karışıp gidecekti.

Ancak bu sefer yaşadığı yerin yanısıra aldığı sonuçları da değiştirebilmiş bir Neil Robertson vardı. 2005’te ilk 32, 2006’da ise ilk 16’ya kapağı atmış ve birçok turnuvada çeyrek final görebilmeyi başarmış bir Neil.

Bu çeyrek finallerden biri 2006 Dünya Şampiyonası’nda Graeme Dott’a karşı karar oyununa kadar götürmeyi başardığı maçtı. O sene şampiyon olmayı başaran Dott ile Dünya Şampiyonası’nda bir sonraki randevusu ise dört sene sonra 2010 finali olacaktı. İskoç oyuncuyu 18-13 ile geçen Neil Robertson böylece ilk Dünya Şampiyonluğu’na ulaşmış, finali izlemeye Avustralya’dan gelen ailesini mahcup etmemiş ve yaptığı büyük fedakarlıkların sonucunda zirveyi fethetmeyi başarmıştı. (*)

Kupayı eve götürmesinden tam sekiz gün sonra ise kız arkadaşı Mille çocukları Alexander’ı dünyaya getiriyor ve böylece mutlu aile tablosu tamamlanıyordu. Ancak Neil kariyeri boyunca daha birçok kez düşecek ve tekrar tekrar ayağa kalkacaktı.

Bu zafer sonrası Neil zaten oldukça göz önünde olan yüksek seri kabiliyetini 2013-2014 sezonunda yaptığı 103 adet 100’lük seri ile ispatladı. Aynı sezon ise önceki yıllarda hanesine yazdırmış olduğu Dünya Şampiyonası ve Masters zaferlerinin yanına Birleşik Krallık Şampiyonluğu’nu da ekleyerek Üçlü Taç’ı (Triple Crown) tamamlamayı başarmıştı bile.

Görünürde işler yolundaydı ancak arka planda Robertson’un başı snooker camiasında aşina olunan türlere nazaran farklı türde bir bağımlılıkla belada idi.

İçki ve kumar, mental anlamda zorlayıcı olan bu sporun icracıları arasında zaman zaman kaçış noktası olmuş, kariyerlerine etki etmiş, sporun yanında vazgeçemedikleri bir tutku olarak hikayelerinde başrolü kapmıştı.

Robertson ise 11 ay ailesinden uzakta, elit seviyede mücadele etmenin bedeli olarak çevrimiçi (online) oyun bağımlılığına kendini kaptırmıştı. Rekabetçi yapısı bu belayla ortak bir şekilde onu kapana kıstırmıştı. Öyle ki Çin’deki internet erişimi kısıtlaması oradaki turnuvalarda sorunlar yaşamasına bile neden olmaktaydı. Ama Neil bir kez daha düştüğü yerden ayağa kalkmasını bildi, profesyonel yardımı kabul ederek snooker’a odaklanmayı seçti. Ardından eşi de büyük depresyon atakları yaşadı ancak zor bir sürecin ardından Robertson ailesi bu sıkıntıyı da göğüsleyerek yoluna devam etmeyi başardı.

2010 Dünya Şampiyonu, belki de bu nedenlerden dolayı 10 senedir Crucible’da sessiz. Belki de bu yüzden 2010’ların ilk yarısında, kazanabileceği bi çok sıralama turnuvasından eli boş döndü. Ancak son iki yılda gösterdiği performansa bakarsak, sorunlarını geride bırakmış, güçlü bir Neil Robertson var.

Peki bu sene o sene mi? Geçen sene Sheffield’a gelirken Neil destekçisi olanların aklındaki bu önemli soru,gündemdeki yerini koruyor. Geçen sene tablonun iki ayrı tarafında bulunan Judd Trump ve Neil Robertson’ın büyük finalde buluşmaları en popüler senaryoydu Ancak “Büyücü”John Higgins planları bozmuş ve çeyrek finalde Robertson’u turnuvanın dışına itmeyi başararak Avustralyalı’nın tek masalı yarı final düzenini görmesini engellemişti.

Elbette Crucible her daim kendi atmosferi ve oyunculara ifade ettiği farklı anlamlar ile son sözü söyleme yetkisini kullanmaktan çekinmiyor. Bana kalırsa Robertson’ın Dünya Şampiyonası öncesi son prova olan Tur Şampiyonası ilk maçında İskoç Stephen Maguire’a etkisiz bir oyunla boyun eğmesi kendisine çok önemli bir uyarı olmuştur. (**) Bu yenilgi şüphesiz ki inatçı Robertson’a farklı bir motivasyon vermiş olmalı. Dolayısıyla kılıçlarını kuşanıp, bambaşka bir haliyle, son aylarda alışageldiğimiz yüksek performansından bile daha güçlü bir şekilde Crucible’a adım atacaktır. Zaten halihazırda ikinci şampiyonluğu ne kadar çok istediğini dile getiren bir oyuncu kendisi. Ancak tablonun alt tarafında yolu üzerinde Mark Selby, Shaun Murphy ve Barry Hawkins gibi muhtemel rakipler kendisini bekliyor olacak. Bu yolu temizlemesi halinde kendisini yarı finalde bulacak Robertson’ın ne yapabileceğini hep beraber göreceğiz.

Neil Robertson turdaki uzun oyunculardan. Oldukça fit yapısı bu boyu avantaj olarak kullanabilmesi anlamında kendisine yardımcı oluyor. Zaten kariyerinin hiçbir bölümünde fiziksel anlamda bir sıkıntısına tanık olmadığımız Neil, 2014’ten beri vegan beslenen bir sporcu. Atletik ve esnek yapısı uzun boyuna rağmen masaya çok rahat eğilmesini, ayaklarını açarak vücudunun destek noktalarını birbirinden uzaklaştırması ise atış anında neredeyse hareketsiz kalmasını kolaylaştıran etkenler.

İstekası ideal şekilde dümdüz bir çizgide, dominant sağ gözünün hemen altında kusursuzca hareket ediyor ve bazı güç isteyen vuruşlar hariç atış tamamlanana kadar saçının teli bile kımıldamıyor. Atış öncesi hazırlığı da kitaba uygun. Emin olduğu açılarda bile üşenmeden, muazzam bir disiplinle pot açısını tekrar tekrar kontrol eden ve çizgiye karar verdikten sonra ayakta, kafası çizginin gerisinden istekanın üstüne gelene kadar aynı hareketi yüzbinlerce kere tekrarladığını gösterircesine uygulayan bir makine o.

Solak oyuncunun yüksek serilerdeki başarısı işte bu kusursuz tekniğinden ileri geliyor. Bana sorarsanız Neil, snooker’a yeni başlayan bir oyuncunun teknik anlamda örnek alabileceği en önde gelen figürlerden biri.

Kusursuz teknik sizi bir yere kadar götürebilir. Fakat o noktadan sonraki zor ve engellerle dolu patikayı ancak sağlam bir mental yapı ve adanmışlıkla aşabilirsiniz. Hele hele bu hedef herkesin rüyalarını süsleyen o meşhur Dünya Şampiyonluğu Kupası ise bu yolda sizinle kıran kırana mücadele edecek rakipleriniz olması gayet kaçınılmaz olacaktır. Doğal olarak Neil’ın üzerinde ikinci şampiyonluğun bu kadar gecikmiş olmasının büyük baskısı da var ancak onun geride bıraktığı sorunlar onu öldüremedi, aksine daha güçlü kıldı.

Alex Higgins’in 10, Mark Williams’ın 15 senelik kupa hasretlerine son vermeleri gibi Neil Robertson’ın da 10 sene sonunda kupayı kaldırması kimseyi şaşırtmayacaktır. Belki de bu sene o sene, kim bilir?