Andy Murray: “Kortun dışında rahat bir insanım.”

Çeviri: Doruk Alp Mutlu (Tifosi Blog)

İlk hatıram, her ne kadar o gün belleğimde çok net olmasa dadört-beş yaşlarındayken okula gittiğim ilk gün olmalı. Kardeşim Jamie ve ben büyürken çok zor zamanlar geçirdik, anne babamız bir boşanma sürecindeydi ve Dunblane (1996’daki okul saldırısı) de o günlerde yaşanmıştı. Lakin bolca tenis oynamıştık ve çok aktif bir çocukluğa sahip olmuştuk.

Eğer zamanda geri gidebilseydim 15 yaşımdayken Barcelona’da antrenman yaptığım zamana giderdim. Bazı insanlar üniversite için evden ayrıldıklarında ya da üniversiteyi bitirdiklerinde özgürlüklerine kavuşurlar ama ben Barcelona’da o zaman özgürlüğüme kavuşmuştum. Barcelona’yı çok sevmiş ve birçok arkadaş edinmiştim.

İnsanlar beni televizyonda gördüklerinde benim çok gergin, kaprisli ve zor bir kişiliğe sahip olduğumu düşünüyorlar. Fakat benimle kortun dışında karşılaştığınızda ne kadar rahat bir kişiliğe sahip olduğumu görürsünüz. Eşyaları kıracak, duvarları yumruklayacak bir sinirimin de olmadığını. Normalde bağırmam da çağırmam da ama korta çıktığımda işler değişir.

Uçağa binme sevdalısı değilimdir, özellikle de kokpitte tam olarak o an ne yaşandığını bilmediğimden ve olayların kontrolünde olmadığımdan. Uçağa binmenin araba kullanmaktan çok daha güvenli olmasından dolayı söylediklerimin tamamen mantıksız olduğunun da farkındayım.

Gözümü korkutan tek oyuncu -neden olduğunu hâlâ bilmesem de- Marat Safin’di. Onunla, daha Gençken, 2005 Cincinnati’de oynamıştım. Zaman zaman onunla konuşurdum ve gerçekten de bana karşı nazik davranırdı ama bazen bu davranışların arkasında bir hile olup olmadığı aklıma takılırdı.

Genç kalmak isterdim çünkü yapmaktan en çok zevk aldığım şey tenis oynamak ve rekabetin içinde aktif yer almak. Yaşlandıkça bu rutini devam ettirebileceğiniz zaman da haliyle azalıyor. Gençken o zamanı daha keyifle yaşamış olmayı, bulunduğumuz bütün o şehirlerin tadını layıkıyla çıkarmayı isterdim.

Ne iyimserim ne de karamsar. Ben gerçekçi bir insanım. Asıl durumun olumlu ya da olumsuz bir bakış açısından değil gerçekler üzerinden aktarılmasını isterim. Hayatta bazen işler berbat durumdadır, bazense her şey tam istediğiniz gibidir. Fakat her şey her zaman iyi değildir.

Canımı gerçekten sıkan birkaç şey var ve bunlardan biri de hayvanlara uygulanan şiddet ki buna hiçbir anlam veremiyorum. Bir de gerçekten kötü durumda olup medya tarafından korkunç muamele gören insanlar var, mesela Birleşik Krallık’a botlarla gelmeye çalışan insanlar. Büyük ihtimalle geldikleri ülkelerin bu duruma gelmesinde bizim de bir payımız var. Kendi hayatlarını ve ailelerinin hayatlarını riske atıyorlar. Düşünsenize, böyle bir kararı vermek için ne kadar kötü bir durumda olmalısınız?

Dilerim Tanrı vardır ama açıkçası buna inanmıyorum. Eğer orada bir Tanrı olsaydı, dünyanın çektiği bütün bu acıya dur derdi. Tanrı bize her zaman inanılmaz bir varlık olarak anlatıldı, öyleyse neden bu kadar uzun süredir olanlara sessiz kalıyor? İşte bunu anlamıyorum.

İnsanlarınbenim hakkımda söylediği bazı berbat şeyler var ama ben bunlardan hiçbirinin keyfimi kaçırmasına izin vermiyorum. Wimbledon’da yarı finali (Rafael Nadal’a karşı, 2011’de) kaybetmiştim ve eşimle sokakta yürüyordum, birkaç kişi yanımızdan geçti ve bana kaybettiğim için küfürler savurdular. Kariyerimde kendimi çoktan sorgulamakta olduğum bir dönemdi ve bana söylenenleri fazlasıyla kırıcı bulmuştum.

En son bu yaz New York’a gittiğimde ağlamıştım. Geçen kasımdan beri seyahat etmemiştim ve yedi ay boyunca çocuklarımla beraberdim.

Çokça soruluyor, kim ilk önce emekli olacak diye: Federer mi, Djokovic mi, Nadal mı, ben mi? Şahsen yanıtım, Federer. 39 yaşında. Fakat kim bilir? Diyelim ki kalçamda bir sorun çıktı, bunun üzerine yapılacak pek de bir şey yok.