Groupama-FDJ’nin Genç Sprinteri Noah Hobbs ile Özel Röportaj

Groupama-FDJ, La Vuelta’ya geliştirme takımlarının altı mezunuyla geldi. Geçtiğimiz yıllarda mezun olan gençlerin, İspanya’da tecrübe kazanmak için yarışmaları bekleniyordu. Onlar ise daha fazlasını istedi. Lenny Martinez’in tarihte kırmızı mayoyu taşıyan en genç isim olması, bakışları Equipe Continentale Groupama-FDJ’ye çevirdi.

Noah Hobbs, bu başarılı geliştirme takımının yeni yeteneklerinden biri. Patlayıcı yokuşları da alabilen bir sprinter olan Noah'yı ilerleyen yıllarda klasiklerde görmememiz için bir sebep yok. 19 yaşındaki Devonlu şu sıralarda ülkesinin topraklarında, Britanya Turu’nda yarışıyor. Milli takım kadrosunda, Ethan Vernon’ın sprint treninin önemli parçalarından biri. Ülkenin kuzeyindeki start için valizini alıp yola koyulmadan hemen önce Noah ile biraz bisiklet konuştuk, biraz da sohbet ettik.

Son zamanlarda sürekli yarıştığım için tam olarak bir antrenman kampı yapmadım. Ama Britanya Turu’na uygun olacağını umduğum bazı özel antrenmanlar yaptım.

Evet, öyle. Ayrıca benim için en anlamlı yarış da bu, Britanya’da olduğu için tabii.

Aslında milli takım olması fazladan baskı yaratmıyor ama insanların gelip beni izleyecek olması biraz etkili. Fakat bunun baskıdansa iyi bir şey olduğunu söyleyebilirim.

Evet, yaşadığım yer etaplardan birinin finiş kenti olan Harlow’dan sadece 15-20 dakika uzaklıkta. O yüzden herkes Harlow’da biten etabı izlemek için orada olacak. Yarış aynı zamanda ITV’de de yayınlanıyor, o da güzel olacak.

Evet, mümkün olan her sporu yaptım. Bir şeyler yapmayı seviyorum. Bisiklete başlamamda etrafımdaki insanlar etkili oldu, sonrasındaysa en iyi olduğum ve yaparken en zevk aldığım şey bisikletti. Önce dağ bisikletiyle başladım. Ardından U-8 ve U-10 kategorilerinde yol bisikletinde yarışmaya geçtim. O zamandan beri de genellikle yolda yarışıyorum.

Hala devam ediyor. Şimdilik hedef Paris Olimpiyatları ve bunun için elimden geleni yapacağım. Ama Paris olmazsa da Los Angeles 2028 en büyük kariyer hedeflerimden biri.

Aslında bunu daha ikinci junior senemde olduğumdan pek düşünmüyordum. Hep aklımın bir köşesindeydi ama üzerine çok düşünmekten de kaçınıyordum. Yarışlarda elimden gelenin en iyisini yapmaya çalıştım ve bazı iyi sonuçlar almayı da başardım. Ardından menajerimle konuştuğumda FDJ’nin benimle ilgilendiğini öğrendim. Benim için World Tour yarışlarına hazırlanmak için en uygun takımın FDJ olduğunu düşündüm.

Bir nedeni var mı bilmiyorum ama İngiltere’de birçok bisikletçimiz var ve uluslararası basamakları kullanarak, Fransa ve Belçika gibi Avrupa takımlarında yarışarak yükselmek çok daha kolay. Sanırım onlar (takım) da benim uygun olduğumu gördüler ve takımı genişletmek için uluslararası sporcuları dahil etmenin daha iyi olacağını düşündüler.

Fransızca öğreniyorum. Fransızca derslerimiz var ve öğrenebildiğim kadar öğreniyorum. Neyse ki takımdakiler de biraz İngilizce konuşabiliyorlar, yani tamamen sıkışıp kalmıyorum.

Microsoft Teams üzerinden Fransızca dersleri alıyoruz. Görüşme şeklinde, genelde bir saatlik dersler oluyorlar. Fransızlarla beraber yaşarken de çok şey öğrendiğimi düşünüyorum. Beraber yaşıyoruz ve onlar konuşurken dediklerini çok daha rahat anlayabiliyorum.

Evet, haklısın. Bu sanırım dil öğrenmenin en iyi yolu.

Fransa’da olduğum zamanlar, etrafta bazı güzel golf sahaları var ve antrenman yapmadığım boş günlerimde takım arkadaşlarımla çıkıp golf oynuyoruz. Hava kötüyken de genellikle Xbox’ımda zaman geçiriyorum.

Ben Askey golfte epey kötü. Benim ve Lewis Bower’ın neredeyse eşit olduğumuzu söyleyebilirim, yani aslında asıl savaş orada. Bizden sonra Ben Askey ve Dylan George geliyor (eliyle biraz daha düşük bir seviyeyi gösteriyor), biraz daha kötüler ama idare ediyorlar.

Call of Duty. Call of Duty’de daha iyiyim. FIFA oynadığımda genelde yeniliyorum o yüzden pek oynamıyorum.

Bir sprinterim ama bazı küçük yokuşları da çıkabileceğimi düşünüyorum. Saf bir sprinter değilim. Jasper Philipsen ve Mads Pedersen’in arasında bir bisikletçi olduğumu söylemek isterim ama bunun biraz cesur bir yorum olabileceğini düşünüyorum.

Hayır. Bu benim takımdaki ilk senem ve dolayısıyla onlar da beni birçok farklı yarışa götürerek neyde en iyi olduğumu bulmaya çalışıyorlar. Sanırım seneye bana daha uygun olan yarışlarda yarışacağım ama şimdilik bu yarışların hangileri olduğunu tam olarak bilmiyorum. Klasikler, daha düz etaplar ve belki de ufak yokuşların olduğu patlayıcı etaplar benim için daha uygun olabilir.

Mark Cavendish ve Bradley Wiggins diyebilirim. Onlar benim için Britanya’daki en büyük bisikletçiler ve bisiklete asıl başlama nedenim de onlar. Fransa Turu’nun bir etabında, sanırım 2014 yılında, onların evimin oradaki yollardan geçtiğini görmek benim için büyük bir olaydı.

Ben de dahil birçok insana ilham kaynağı olduklarını düşünüyorum. Ve tabii bu durum sporu çok daha ilgi çekici hale getiriyor çünkü daha fazla bisikletçi spora dahil olmak istiyor.

Nasıl kutlayacağımı daha düşünmedim, sanırım çizgiyi birinci olarak geçtiğimde nasıl kutlayacağım bir anda kendiliğinden aklıma gelecek, umarım bu yakında olur. Ama bu zaferi kesinlikle Tijl De Decker’e adamak istiyorum. Onu çok kısa bir süreliğine tanıyabildim ama çok iyi biriydi... Bu son zamanlarda yaşanan üzücü olaylardan biri.

Evet, kesinlikle. Son üç kilometreye girdiğinizde veya tamamen yarışa odaklandığınızda tehlikeler hakkında neredeyse hiç düşünmüyorsunuz. Bu aslında kötü bir şey değil, yarışırken tehlikeleri düşünmemek daha iyidir. Öte yandan, antrenman yapmak yarışlardan bile tehlikeli diyebilirim. Antrenmanlarda çok dikkatli olmalısınız. Yarışlarda en azından trafik kapalı oluyor ve herkes aynı düşünce doğrultusunda hareket ediyor.

Fırsatını buldum mu İngiltere’ye dönüyorum ama çoğunlukla Fransa’dayım. Yollar daha uygun, birlikte antrenman yaptığımız birçok arkadaşım var. Sanırım Fransa’daki antrenmanlarım daha verimli geçiyor.

Zamanı geldiğinde Fransa veya İspanya civarında bir yerlere taşınabilirim. Sırf antrenman yapmak için bile olur. İngiltere’deki trafikte antrenman yapmak bir hayli zor. Belli antrenman programlarını uygulayabileceğiniz yollar da yok. Avrupa’da ise çok daha verimli antrenmanlar planlayabiliyorsunuz.

Bu güzel bir soru. Ben de önümüzdeki yıllarda bunun cevabını bulmaya çalışacağım. Girona, Nice ve Andorra’da yaşayan arkadaşlarımla biraz vakit geçirip çevreyi tanımak istiyorum.

Güzel bir etaptı. O gün takımın beni taşıyacağını konuşmuştuk ve pelotonun önündeki yerimizi neredeyse baştan sonra koruduk. Sadece son kilometreler biraz karmaşıktı. Sprintten önceki tırmanışa başlarken takım arkadaşımın tekerini kaçırıp pozisyonumu kaybettim. Yeniden öne gelmek için başkalarını takip etmem gerektiğini biliyordum. Peloton bir virajı alırken dış taraftaki boşluğu gördüm ve kendimi oraya attım.

Yeniden öne geldiğimde, “bugün o gün olabilir, kazanabilirim.” düşüncesini aklımdan çıkaramıyordum. Fakat şans yanımda olmadı. O an, kendime en… Kısacası, öndeydim ve başarabileceğime inanıyordum. Ama Dainese çok güçlüydü, hak ederek kazandı.

Aslında oldukça özeldi. Başta lider olduğumu anlayamadım. Ara sprinte, mavi mayoda (puan klasmanı) iyi bir konumda olduğumdan dolayı girdim. Sonradan bonifikasyonları fark ettiğimizde ne takımım ne de ben sarı mayoyu giyeceğime inanabildik. Bu yıl yarıştığım en yüksek profilli yarışta sarı mayoyu taşıdım, muhteşemdi.

Henüz bilmiyorum. Bugün (cuma), takımla konuşup kararlaştıracağımızı düşünüyorum. Ethan harika bir forma sahip, Josh Giddings de bu sıralar gayet iyi yarışıyor. İkinci ya da üçüncü pozisyonda olmayı bekliyorum ama bu elbette biraz da kimin nasıl hissettiğine bağlı.

Güzel bir soru. Ronde’de çimenlere taşıp bir anda yola dönerek büyük bir kazaya sebep olan biri vardı. Bu tarz şeyleri yarışlarda çok görüyorum ve nedenini gerçekten bilmiyorum. Ön tarafta pozisyon almak istediklerini anlıyorum ama bunu daha yarışın başlarında yapmaları bana garip geliyor. Çok da garip değil ama...

Ben daima önde kalmaya çalışıyorum. Ön tarafta olmanın hem daha kolay hem daha güvenli olduğunu düşünüyorum. Özellikle junior ve .2 seviyesinde herkes öne gelmeye çalıştığında kargaşa yaşanabiliyor. Hollanda ve Belçika gibi yollarda ufak çatlakların olduğu ülkelerde dikkatli olmak gerekiyor.

Bir seviye üste çıkıp .1 ve .Pro kategorisinde yarıştığınızda ise yarış çok daha kontrollü ilerliyor, organizasyon kalitesi de yüksek oluyor. Özetle, evet arada büyük bir fark var ve bunu kolaylıkla fark edebiliyorsunuz.

Eğer Şanzelize’de bir sprint kazanabilirsem bir rüyayı gerçekleştiririm. Paris-Roubaix ve şimdiye dek bana iyi davranan Gent-Wevelgem de bir o kadar muazzam olur. Gent-Wevelgem’i seviyorum, kazanmak isterim.

Dürüst olmak gerekirse pek bisiklet izlemiyorum. Birkaç yarışı, çoğunlukla sadece büyük olanları biliyorum.

Antrenman veya yarışta değilsem bisiklet üzerine düşünmüyorum. Golf oynuyoruz, takımla başka aktiviteler yapıyoruz…

Var diyemem. Futbolu puan tablolarına bakarak, Formula 1’i de özetlerden takip ediyorum.

Sabah kalkıyorum, zaten. Erkenden antrenmanımı yapıyorum. Herkes antrenmandan dönünce de genellikle golf oynamaya gidiyoruz. Fransa’dayken, günün geri kalanında da birlikte takılıyoruz. Fransa’da bisiklet dışındaki şeylerden konuştuğumuz bir çevrem olduğu için şanslıyım. Kafa dağıtabiliyoruz.

Kesinlikle. Sanırım çok fazla bile harcıyorum. Dışarıya çıkıp bir şeyler yapmayı sevmemin nedenlerinden biri de bu. Yarışa olsun, antrenman kampına olsun bugünlerde uzun yolculukta iseniz arabada öylece oturup dışarıyı izlemek çok zor. Eliniz telefona kayıyor.

Instagram, Snapchat, Tiktok… Tamamen zaman israfı. Mesela bazen uzun süre TikTok izliyorum ve telefonu kapattığımda az önce ne izlediğime dair hiçbir şey hatırlamıyorum. Yine de izlerken iyi hissettirdiği için bunu fark etmiyorsunuz.

Tek bir takıma odaklanmıyorum. Benim için en iyi fırsatlar neredeyse oraya gitmek isterim. Dediğim gibi, pek bisiklet izlemiyorum ve şu an neresinin nasıl olduğuna pek hâkim değilim. En iyi fırsatlar neredeyse… Yolculuğumun bugüne kadarki kısmında kararlarımı hep bu prensiple verdim. Şimdilik işler istediğim gibi gitti, bu yüzden bildiğim yoldan ilerlemeye devam edeceğim.