Şampiyonluğun hikayesi

Şampiyonlar Ligi ön elemesinde “İsviçre’nin Gençlerbirliği”ne elenen, ardından Avrupa Ligi bileti almak için Yunanistan’ın taraftarlarıyla meşhur PAOK takımını geçemeyip hedeflerini sezonun hemen başında kaybeden Fenerbahçe’de başlangıçta işler hiç de yolunda gitmiyordu. Takım lige de iyi başlayamamıştı. Kocaman’ın Alex’i takımdan yavaş yavaş kesme düşüncesi, Avrupa’daki hüsran, ligde kötü başlangıç genç teknik patronun kazanının altındaki ateşi iyiden iyiye harlamaya başlamıştı. Fakat bu “ateş”in Fenerbahçe’ye ikinci yarıdaki “istim üstündeki takım” olma hüviyetini sağlayacağı nereden bilinebilirdi ki?

Alex ile problemler giderildi, taraftar her yenilgide takımına daha büyük bir destek vermeye başladı. Takımın 28 yıldır hasret kaldığı Türkiye Kupası’ndan elenmiş olması bile desteğe sekte vurmadı… Yönetim de hocanın arkasındaydı ve bunun karşılığını sezon sonunda alacaklardı.

Aslında Fenerbahçe fena oynamıyordu. Fakat takımda ilginç bir sendrom oluşmuştu. Fener, öne geçtiği maçlarda geriye çekiliyor ve rakibinin geri dönüşüne engel olamıyordu. Bunun bir örneğinde rakip G.Antep’ti ve Fenerbahçe son 12 dakikada yediği iki golle 2-1 mağlup oluyordu. Takımın direnci bu maçtan sonra arttı ve Fenerbahçe dört maçlık bir galibiyet serisi yakaladı. Ardından Ankara’da karlı bir gün ve 2-1’lik mağlubiyet moralleri yine bozuyordu. Fakat Fenerbahçe’nin ilk yarıya veda ettiği maçta sahnede yine Alex vardı, nefis bir frikik golüyle doksandaki örümceği almıştı.

Ne olduysa bu maçtan sonra oldu… İkinci yarıya zorlu bir fikstür ile giren Fenerbahçe’den herkes puan kaybı beklerken, cepten yiyen takım lider Trabzonspor oldu. İlk yarıda oynanan, Trabzon’un 3-2 kazandığı ve Mert Günok’un kurtardığı –aslında o dönem çok da önemsenmeyen- penaltı atışının olduğu maçın rövanşında Fenerbahçe rövanşı 2-0 ile alıyor; Sarı Kanarya ikili averajda öne geçiyordu.

Bu maçın ardından Fenerbahçe unutulmaz maçlar oynadı, muazzam geri dönüşler yaptı. Öyle ki Manisaspor, Beşiktaş, Galatasaray, Eskişehirspor, Bucaspor deplasmanlarında sarı-lacivertli ekip geriye düşmesine rağmen, üç puanı hanesine yazdırmayı başardı. Bursaspor ile Saracoğlu’nda oynanan maç dışında hiç puan kaybı yaşamadı ve Trabzonspor ile unutulmaz bir kedi-fare oyununa girdi. Bursa maçında geriye düşen Alex ve takımı, Eskişehirspor ile berabere kalarak liderliği kaptıran Trabzonspor ile amansız bir mücadele içindeydi.

Son yenilgisini 16. haftada Ankaragücü’ne karşı alan Fenerbahçe, Alex önderliğinde, Kocaman yönetiminde ama en önemlisi taraftar desteğiyle durdurulamıyordu. Trabzonspor’la başa baş götürülen ligin son haftasında rakip Sivasspor’du.

Bir hafta önce Ankaragücü’nü Alex’in beş golüyle 6-0 geçen Fenerbahçe, artık en önemli doksan dakikaya çıkacaktı. Normalde “Fenerbahçe kesin alır” yorumu yapılacak maç için, en iyimser Fenerbahçeliler bile kuşkulu yorumlar yapıyordu. Sütten ağzı iki kere yanan, yoğurdu buzlukta tutuyordu artık.

Sivas’ta oynanan maça Fenerbahçe süratli bir giriş yapmış, fakat skor 1-1’e gelince herkesin kafasında ‘acaba’lar oluşmuştu. O sırada Trabzonspor’un Karabük karşısında öne geçmesi, kafadaki kuşkuların ve korkuların artmasına neden olmuştu. Ama aslında kötü oynayan Selçuk’un sert şutunu, kaleci elinden kaçırınca, skor 2-1’e geldi. Ancak Alex’in frikiği ve Yobo’nun kafası şampiyonu belli ediyordu. Öyle ki, geçen sene bu zamanlar kulağı Bursa’da olan Fenerbahçe TV’nin spikeri bile “Artık Karabük’ten ne haberi gelirse gelsin şampiyonuz” diyordu. Sarı lacivertliler son on senede iki kez son maçta kaçırdığı unvanı, dört yıl aradan sonra elde ediyor, “Türkiye, KKTC ve dış temsilciliklerde” “Fener (h)alayları” sahne alıyordu.

Şampiyonluğun öyküsü yazılacaksa elbette en çok adı geçmesi gereken isim Alex de Souza... 28 gol atan Brezilyalı, kritik maçlarda attığı gollerle takımının önderliğini layıkıyla yerine getiriyordu. Kaptanı olduğu takımın dümenini öyle bir tutmuştu ki, camiayı en vahşi fırtınaların içinden çıkarmayı başardı. Tabii bunun yanında Emre, Gökhan Gönül, Niang, Volkan, Mehmet Topuz gibi isimlerin harika performansları da kaptanın işini kolaylaştırmıyor değildi.

Kocaman’ın “tayfası” çok anlamlı bir şampiyonluğa ulaşırken, hem geriden gelip zaferi elde etmenin gururunu yaşıyor, hem de son haftaya kalan şampiyonluk yarışında yine bir “son dakika” kazasına uğramamış olmanın verdiği rahatlığa erişiyordu.

Diğer taraftan Aykut Kocaman’la Şenol Güneş arasındaki çekişmede de genç hoca öne geçti. 1995-96 sezonunda Aykut Kocaman’ın oyuncusu olduğu Fenerbahçe, Şenol Güneş yönetimindeki Trabzon’u devirip şampiyonluğa ulaşmıştı. Aradan on yılı aşkın süre geçmiş, bu kez Şenol Güneş Fenerbahçe’yi hem Türkiye Kupası finalinde, hem de ligin son maçında hüsrana uğrattığında Fener’de sportif direktör Aykut Kocaman’dı. Bu sene aslında Şenol Güneş, Kocaman’ı bir kez daha üzme şansını yakalamıştı, üstelik en büyük kozu eski bir Fenerbahçeli, Burak Yılmaz’dı. Ancak Aykut Hoca bu kez izin vermedi ve 95-96’dan sonra Fener’e gönül verenleri tekrar sokağa döktü.

Ancak şu gerçeği de atlamayalım. İki takım da şampiyonluk için canla başla savaştı. Ligi son haftaya kadar izlenebilir kıldı… Öyle ki şampiyon ikili averajla belli oldu. Bir taraf üzüldü, diğer taraf hem büyük bir coşku yaşadı hem de “final” sendromunu yenmiş oldu.

Fenerbahçe ve Trabzonspor, aslında aksak ritmle başlayan ligi müthiş bir şampiyonluk mücadelesiyle renklendirdiler. Kazananın övünmeyi hak edeceği, kaybedenin ise mağlup olduğu yolda galip sayılacağı bir ligdi. Finişi önde geçen Fenerbahçe oldu, Trabzonspor’a ise şampiyonluk lezzetinde bir ikincilik kaldı.