Sep Vanmarcke: Bay Neredeyse

journal.rouleur.cc sitesinde 28 Ocak 2020 yayınlanan ve Raf Liekens tarafından yazılan bu yazıyı, Tifosi Blog ekibinden Emre Köseoğlu Türkçeye çevirdi.

2017, Sep Vanmarcke için korkunç bir seneydi. O sene Ronde’den sonra verdiği röportajdan daha acınası bir bisiklet olayına tanık olduğumdan şüpheliyim. Paterberg’e doğru inerken ön tekerleği bir çatlağa takılmış ve Sep de bisikletinden uçmuştu. Devamında ise bir ambulansa binmek yerine tekrar selesine döndü. Flandre’nin ara sokaklarından, acıdan iki büklüm, kırık bir parmak, kan ve asfalt yanığıyla kaplanmış vücudunu bitiş çizgisine kadar taşıyacaktı. Mayosu tamamen parçalanmıştı. İki teker üstünde bir ıstırap festivali.

Sporza mikrofonu da kendisine ironi dolu sözlerle uzatılacaktı: “Şu an tam ihtiyacın olan şey.” O bahar da diğer birçok bahar gibi umutlandırarak başlamıştı. Omloop Het Nieuwsblad’da Greg van Avermaet ve Peter Sagan’ı takip edebilecek güce sahip tek kişi oydu.

Bu sorunlar Valensiya Turu’nda yaptığı iki kazanın sonucuydu. Ardından işler daha da kötüleşti. Strade Bianche’de bir vurgun daha, Tirreno’da acıyla savaş, Dwars door Vlaanderen’de hastalık, E3’te yaklaşık 20 kez kusma, Gent-Wevelgem’den de zorunlu bir çekilme. Son olarak da bahar sezonunu çöpe atan Ronde’deki korkunç kaza.

Yaşadığı kazadan etkilenenler bu sefer o değil, diğer insanlar olacaktı. Birçok insan onun acısına ortak olacak, “Sep, bu gerçekten çok talihsiz bir kazaydı.” diyerek onu teselli edecekti. “Bu kendimi ilk incitişim değil. Ama insanlar kazayı canlı olarak izleyince onlar üzerindeki etkisi daha büyük oluyor. Daha kötü kazalar da yaşadım. İlk ve tek Vuelta deneyimimde, 2011’de, bir vadiden aşağı yuvarlanmıştım. Çok kötü bir kazaydı. 20 kişilik bir kaçış grubundaydım. Bisiklet için pek de uygun olmayan bir inişte [Daniele] Righi ile gruptan 40 saniye kadar zaman çalmıştık. Tek bir motosiklet bile bizi takip edememişti. Anlayacağınız, teknik bir inişti.”

Sep’in midesi eski haline ancak mayısta dönebildi. Yaz aylarına hazır girmek için her şeyi yaptı ama bisiklet tanrılarının ona bir darbesi daha vardı. Antwerp’te, Oliver Naesen son anda Sep’i geçerek Belçika Şampiyonluğu’nu ve ulusal şampiyonluk mayosunu giyme hakkını santim farkla kazanacaktı.

2017 sonuçlarının onun için ayrı bir önemi olduğunu belirtiyor. Avusturya Turu’ndan beş ilk beş ve bir de puan klasmanı mayosuyla ayrıldı. RideLondon’da dördüncü oldu. Plouay’da da. Montreal’de sekiz, Quebec’te 10. Eneco Tour’da da iki ilk 10. “Geçirdiğim en iyi yazdı. Yine de insanlar hâlâ sezonumu baştan sona bir facia olarak görüyordu. Belli ki benim sadece baharda yarıştığımı düşünenler beni sadece bahardaki sonuçlarımla yargılıyor.”

2012’de Omloop Het Nieuwsblad’ın bitişinde nefes nefese kalmış ve hâlsiz Boonen, 23 yaşındaki Vanmarcke’a sprint finişinde geçiliyordu. Bu onun ilk büyük zaferiydi. Sayısız zaferinden ilki olarak anılması beklenen zaferdi bu. Bir yıl sonra Fabian Cancellara’ya Roubaix’de ucu ucuna kaybetse adı Boonen’ın varisleri arasına yazılmıştı.

Altı sezon sonra baktığımızda ise kupa dolabı hâlâ boş gözüküyor. En azından beklenenle karşılaştırdığımızda... Kupa dolabında Omloop dışında Ster ZLM turunda bir genel klasman birinciliği ve bir etap, bir Norveç Turu etabı, bir Alberta Turu etabı ve Impanis GP’si var.

Sep, Tom değil. Hiç öyle olduğunu düşünmedi de. Çıtanın Boonen, Gilbert ve Van Avermaet’ın seviyesinde olması da onu sinirlendiriyor.

Ya gençliğindeki Omloop galibiyeti ona uğursuzluk getirdiyse? O öyle düşünmüyor. “Bir daha kazanamayacak da olsam, o yarış hep benim kupa vitrinimde olacak. Boonen’ı sprintte geçmek başıma gelebilecek en iyi şeydi. Bu sayede takımlar beni yarışların sonunda sprinte de girebilecek bir lider olarak gördü ve diğer birçok sporcu gibi yıllarımı rüzgâra karşı sürerek harcamadım. Takımın güvenini kısa sürede kazandım ki bu da iyi sonuçlara giden anahtardı.”

Sep, Boonen değil. Boonen kariyerini Klasikler’in Real Madrid’inde geçirirken Sep her zaman rahatlıkla lider olabileceği daha küçük takımlardaydı. Takım arkadaşlarıyla aynı zamanda rakip olmak onun tercihi değildi. Sep bisiklet sürerken sanki satranç oynuyormuş gibi hissettiren akıl oyunlarını da sevmiyor.

Quick Step’e gidip orada fırsatın ona geleceği günü beklese belki şu an bir anıtsal yarış galibi olabilirdi. Terpstra’nın Roubaix’yi, Devolder’in Ronde’yi, Lampaert’ın Dwars door Vlaanderen’i kazandığı gibi...

Sep ise Patrick Lefevere’i reddetti. “Boonen’ın yanı sıra Stybar ve Terpstra’ya da sahipler. Bu kadroda kazanma sırası bana ne zaman gelecek ki? Yarış kazanabilecek kapasitede birçok sporcuları var.”

Tekrar söylüyorum. Sep, Tom değil. Boonen pelotonun yıldızıyken Sep kazanmak için sürekli çalışması gereken bir emekçiydi. Boonen aksi giden şansıyla savaşabilirken, Sep için kazanmaya giden yol şanslı olmaktan geçmek zorundaydı. Boonen bulunduğu grupta kendini belli eden bir tavus kuşu, yanında sürekli sadık hizmetkârları olan bir liderken Sep’in ordusu hep tek kişilik, antrenmanları bir başınaydı. Boonen’ın gösterişli partileri varken Sep’inkiler hep mütevazıydı. Boonen özgüvenin bu spordaki karşılığıydı. Yaptığı her şeye bir izahı vardı. Yaşadığı aksiliklere gülüp geçerdi. Zırhı onu olumsuz düşüncelerden korurdu. Sep ise umutsuzluk ve acıyı birçok kez deneyimledi. Onun zihni yaraları aynı Flaman yollarındaki çatlaklar gibi, alnından okunabiliyor.

Hayman; Boonen’dan beşinci Roubaix zaferini çaldığında bile Boonen sadece küfretti, yüzündeki tozu sildi ve gülümseyerek podyuma çıktı. Sep ise Cancellara’ya kaybettiğinde hüngür hüngür ağladı. Aralarındaki en büyük fark ise kazanma alışkanlıkları. Boonen’ın acıması yoktu, en iyi oysa sadece o kazanabilirdi. Sep ise en iyi olduğu birçok yarışı kaybetti.

Hayman ve Boonen’la birlikte o gün birincilik için Sep de yarışıyordu. Carrefour de l’Arbre’da Vanmarcke, Boonen’la arasına 50 metre kadar koymayı başarmıştı. Yine de bu kaçış uzun sürmeyecekti. “Boonen zekice davrandı. Biri ne zaman atak yapsa onu anında kendisi yakalardı. Eğer o gün beni yakalaması için Boasson Hagen ve Stannard’ı beklese asla yakalanmazdım. O gün muhtemelen en güçlü bendim ama maalesef yarış Carrefour de l’Arbre’da bitmiyor. Bitseydi şimdiye kadar en azından bir Roubaix zaferim olurdu.”

Boonen’ın kentinde ise Sep’in sprintte sırf öcünü almak için vatandaşını engellediği düşünülüyor. “Saçmalık. Boonen’a sinirlenmemiştim bile. Beni kolaylıkla geçebilirdi. Eğer biz Belçikalılar birbirimizle yarışamayacaksak niye bu sporu yapıyoruz ki? Greg Van Avermaet, E3’te en yakın arkadaşı Naesen’i bile beklememişti. Yarış bunu gerektirir.”

Aynı zamanda Sep, “aptal yarışçı” etiketiyle yaşamayı da öğrendi.

Ronde’nin 2014 finalinde yine İsviçreli rakibiyle karşı karşıyaydı. Kwaremont’ta Cancellara’nın temposuna cevap verebilen tek adam oydu, keza Paterberg’de de. Önce birlikte Van Avermaet ve Vanderbergh’i yakaladılar ama bu ikili bir kez daha kaçmayı deneyince akıl oyunları başladı. Sep’in pek sevmediği akıl oyunları. Cancellara ataktan sonra bir zayıflık gösterdi ve istese de kaçanları yakalayamadı. En azından Vanmarcke durumu bu şekilde gördü ve kendine hâkim olamayıp kaçanları yakalamak için ipleri eline aldı. “Eğer takip etmezsem garanti olan podyuma çıkamayacaktım. Vandenbergh zaten dördüncü olacaktı. Eğer daha çok bekleseydik, arayı kapatmanın bedeli çok daha ağır olabilirdi.”