Neden Serie A?

Benim için Serie A tutkusunun başlangıcı 1994 Dünya Kupası'ydı. O turnuvada hayran olduğum adam Baggio olunca, tuttuğum takım da İtalya olmuştu. İtalya'nın final yürüyüşünde takımı taşıyan Baggio ile ilgili bir yazı okumuştum çocukken. Baggio'nun başka takımda oynasa da Fiorentinalı olduğu yazıyordu, demek ki o takımı ben de tutabilirdim, Baggio tutuyorsa doğrusunu yapıyordur diye düşünmüştüm. Çocuk aklıyla ve gayet basit bir mantıkla başlayan Fiorentina sevgisi zamanla büyüdü, büyürken de Serie A'yı da günden güne benimsemiş oldum.

Ancak Serie A hayranlığımın da artıp, artık tamemen kalıcı olmasında futbola bakış açısının önemi büyük. Bazıları 0-0 biten bir maçı asla izlemek istemez, çoğu kişi daha çok golün ve daha fazla hücum oyununun olduğu yere odaklanır. Benim için bir tarafın diğerini ezdiği sıfıra karşı alınan büyük skorlu maçları izlemek futboldan zevk almamı sağlamıyor, tam tersi 0-0 biten ama mücadelenin yüksek olduğu kıran kırana savaşılan maçlar daha fazla zevk veriyor. Savunmacıların en iyilerinin çıktığı ülkede savunmanın da işin içine ciddi boyutta dahil olduğu maçlar izlemek her zaman daha fazla cazip geldi ve tercih sebebim oldu. İtalyan futbolu her daim savunmanın hüküm sürdüğü bir lig izlenimi yaratıp dönem dönem izleyicinin ilgisinden uzak kalsa da kendimi bildim bileli, takip fırsatım olduğu sürece hiç ihmal etmedim Serie A'yı. Yılların verdiği alışkanlığın yanında izleyip öğrendikçe ve buna bağlı olarak daha fazla hakim oldukça insan daha fazlasını istiyor, daha fazla Serie A ve İtalyan futbolu istiyor bünye.

Bu kadar savunmayı överken hücumu yermiş gibi görünmek olmaz, zira İtalya'da olan şey daha farklı ve güzel bir hal alıyor. Savunmacılar ve savunma kalitesi hep üst düzeyde olduğu için bunlara karşı koyacak olan hücum gücü de önemli düzeyde oluyor. Küçük takımlar bile belirli bir ofansif güce sahip oluyorlar büyüklerin savunmalarını aşabilmek için. Bu yüzdendir ki ortalama İtalyan takımlarında bile Avrupa'daki muadillerine bakınca daha fazla golcü veya ofansif isimler bulunuyor. Diğer liglerde orta sıra takımlarında her sene adı sanı geçmeyen oyuncuları izlemektense İtalya'da basit gözüken orta sıra mücadelesinde yıldızların çarpışıyor olduğunu görmek de İtalya'da her maçı izleme isteğimin önemli ve büyük bir parçası. Bir sezon önce Milan'da oynayan Gilardino sorgusuz sualsiz Fiorentina'ya gidebiliyor. Aynı şekilde bir sene sonra Inter'e Avrupa'da kupa kazandıracak olan Milito, önceki sezon Genoa'da top koşturuyor olabiliyor. Şampiyonluk mücadelesinin dışındaki takımlarda bulunan büyük isimlere bakınca bu konuda İtalya'ya rakip olan tek lig İngiltere olabilir, diğer ligler yaklaşamıyor bile bunun yanına.

Televizyonda diğer liglerden bir derbi varken bile gözüm bir yandan Serie A'daki düşme-kalma mücadelesinde olabiliyor. Bir süre sonra bir bakmışım Serie A'nın ufaklıklarını izleyip diğer büyük maça göz atmaz olmuşum. Serie A, "bu lig çok sevimsiz, zevksiz futbol oynanıyor, çok defansif" önyargılarını bir kenara bırakarak izlenince gerçekten izlemekten bıkılmayan bir lig oluyor. Bugün La Liga'daki orta ve alt sıra takımlarının maçları bol kartlı ve oyunun sürekli durduğu bir ortamda oynanıyor; aynı ayarda takımlara bakınca Serie A'da oyunun akıcı, mücadelenin bol olduğu görülüyor, yani böyle bir lige büyük haksızlık ediliyor önyargılar uğruna. Avrupa liglerinin -Türkiye dahil- önemli olan altı-yedi tanesinden neredeyse her maçı izleyebiliyoruz artık, her lige bir şans verdim belli dönemlerde ancak hiçbiri Serie A gibi istikrarlı olamadı. Futbola bakış açısı sadece gol olan insan için bir ligi veya oyun felsefesini sevmek bile zordur.

Benim futbol izlerken istediğim şey sadece golleri izlemek değil, o gole giden yolda bıkmadan usanmadan mücadele edenleri ve kalesini kıran kırana savunanları izlemek. Yani Serie A benim futboldan beklentilerimi kusursuza yakın düzeyde karşılayan tek yer.