Bir Masters böyle geçti

Masters, Dünya Şampiyonası ve Birleşik Krallık Şampiyonası’ndan sonraki en prestijli snooker turnuvası. Adı üzerinde, bu organizasyonda karşılaştığınız herkes bir “usta”; zira turnuvaya dünya sıralamasının zirvesindeki 16 isim katılabiliyor. Sıralamaya puan vermese de, gerek katılımcıların üst düzey oyuncular olması, gerekse para ödülü, Masters’ı her daim gözde bir turnuva yapmıştır. Bu yılki turnuva, şampiyonluğu en çok isteyen isimlerden birinin, Avustralyalı Neil Robertson’ın zaferiyle noktalandı. Bize de geriye dönüp, Londra’daki o bir haftada yaşananları derlemek düştü.

Bu yılki turnuvanın en önemli özelliklerinden biri, ev sahibinin değişmesiydi. 1975’te ilk kez West Center Oteli’nde düzenlendikten bir yıl sonra New London Tiyatrosu’na taşınan turnuva, 1979’dan 2006’ya kadar, alametifârikası haline gelen Wembley Konferans Salonu’nda organize edilmişti. 2007’den geçen seneye kadar Wembley Arena’ya taşınan Masters, bu yıl ilk defa Alexandra Sarayı’nın ev sahipliğinde düzenlendi. 1500 kişi kapasiteli salon, Ronnie O’Sullivan’ın son şampiyon Ding Junhui ile karşılaştığı açılış maçından finale kadar, ağzına kadar doluydu.

Mekan değişmiş olsa da, atmosfer tanıdıktı. Snooker’a neredeyse oyuncular kadar hâkim bir kitle önünde oynanan turnuvada belki de en önemli eksiklik, Stephen Hendry idi. Masters tarihinin en fazla şampiyonluk görmüş ismi, ilk şampiyonluğunu tattığı 1989’dan beri ilk kez ilk 16’nın dışında kaldığı için Londra’da boy gösteremedi. Ronnie’nin, ezeli rakibinin yokluğunda beşinci Masters şampiyonluğuna ulaşacağını düşünenler az değildi; fakat Roket, son şampiyonu devirdikten sonra Judd Trump’tan sadece iki frame alabildi. Üstelik, sadece 42 dakikada 4-0 geriye düşmüştü. Ronnie’nin tek tesellisi, en yüksek seriyi (141) yapıp 15 bin paundu cebe indirmesi oldu.

Çok yönlü oynayan kazandıTurnuvadaki maçların neredeyse tamamında kaliteli bir snooker izledik. Kimi zaman Trump, kimi zaman Higgins, kimi zaman da Murphy müthiş pot istatistikleriyle oynadı. Fakat “En istikrarlı oyuncu kimdi?” derseniz, parmaklar şampiyonu gösterir. Neil Robertson, baştan sonra tertemiz bir performans sergiledi. Sırasıyla Mark Allen, Mark Williams, Judd Trump ve Shaun Murphy’yi yenen 2010 Dünya Şampiyonu, bu oyunun her yönüne hâkim olduğunu bir kez daha kanıtladı. Özellikle Trump ile oynadığı yarı finalde; “Snooker dediğin hızlı potlar, gösteri vuruşlar ve afili çektirmelerden ibaret değildir” der gibiydi. Yeri geldiğinde inşa ettiği 100’lük seriler (bu sezon en fazla 100’lük seri yapan oyuncu haline geldi Neil), yeri geldiğinde parmak ısırtan beyaz top hâkimiyetiyle yaptığı leziz güvenli vuruşlar, Avustralyalıyı kariyerinin ilk Masters şampiyonluğuna taşıdı. Üstelik Shaun Murphy karşısında 10-6 kazandığı finalde, Masters tarihinin 400. 100’lük serisini yapmak da Neil Robertson’a kısmet oldu.

Organizasyonla ilgili kısa kısa notlar vererek bitirelim:
- New York merkezli finans şirketi BGC Partners, Masters’ın isim sponsoru oldu. Bu, bahis şirketi olmayan bir firmanın snooker dünyasına adım atması anlamında mühim.
- 1500 kapasiteli salonda biletler 10 ilâ 40 paunda satıldı. Hemen her seansta biletler tükendi.
- Yarı finale yükselen John Higgins, Judd Trump, Neil Robertson ve Shaun Murphy arasında, daha önce Masters’ta final görmüş tek isim Higgins idi.
- Brendan Moore, hakemlik kariyerinde ilk kez bir Masters finali yönetti. Aktif hakemler arasında en fazla Masters finali yöneten isim, bu turnuvada yarı finale kadar görev alan Jan Verhaas (8 kez).
- Turnuvada toplam 500 bin paundluk ödül dağıtıldı. Şampiyonluk ödülü 150 bin paund idi.
- Neil Robertson, kariyerinde 10. kez final oynadı ve 10. kez kazandı.
- Bu yılki organizasyonda toplam 21 tane 100’lük seri yapıldı. Masters tarihindeki 100’lük seri sayısı 379’dan tam 400’e çıkmış oldu.